โบราณว่าอย่าเสี้ยมสอนลูกจระเข้ให้ว่ายน้ำ แต่หากตัดเขี้ยวตัดเล็บ เลี้ยงมันด้วยผัก อยู่ในบ่อน้ำที่ตื้นเขินไม่ให้พานพบโลกภายนอกตั้งแต่เกิด ก็เป็นแค่ปลา "บัลลังก์เป็นของพระองค์ แต่พระองค์เป็นของกระหม่อม"

คนเป็นหมอสำคัญที่สุดคือ 'รักษาชีวิตคน' จะรังเกียจสิ่งที่น่าขยะแขยงไม่ได้ ลี่จินจำคำสอนนี้อย่างขึ้นใจ แต่ชีวิตหมอหลวงราชสำนักใช่ว่าจะยอมรับกันง่ายๆ "ยานี่มันทำมาจากอะไร"ลี่จินยิ้ม"เจ้าอย่ารู้ดีกว่า.."

พระพุทธองค์เมตตา 'หลัวจื่อรุ่ย' จึงมีโอกาสหลุดเข้ามาในเกมเพื่อทำสิ่งที่ค้างคาให้เสร็จ แต่ไฉนภารกิจถึงผันเป็นจับมือซ้ายของประมุขมารแทน แต่ว่าแขนซ้ายมันด้วนนี่! แล้วเขาจะจับมันยังไงเล่า!!

ใต้ความเจริญของแคว้นต้าเหนียง หามีผู้ใดล่วงรู้ความลับที่ซุกซ่อนไว้ใต้วังหลวง 'ฉงซาน'เป็นเพียงองค์ชายเสเพล ทว่าเมื่อได้ช่วย 'เสี่ยวหยู' ปีศาจปลาน้อยที่น่าสงสารตนนั้น "ในน้ำ..เจ้าจุมพิตข้าที่ปลายจมูก.."

ไม่เลือกงานไม่ยากจน ผมเลยตามืดบอดสมัครเป็นพ่อบ้าน คิดว่าจะได้ดูแลบ้านคุณหนูที่ไหน แต่โผล่อีกทีกลายเป็นศูนย์วิจัย หน้าที่ของผมคือปัดกวาดเช็ดถู และเลี้ยงปลา แต่พอมันโผล่ขึ้นมา อีห่าไคจู!! #ใหญ่มากแม่!

"เพราะแบบนี้ใช่ไหมผมถึงรู้สึกว่าคุณกำลังขังผมไว้ในกรง” “แต่เป็นกรงที่นายเองก็ชอบไม่ใช่หรือ สิทธิพิเศษเฉพาะนายนั่นมีอยู่แล้ว...คือการที่นายเข้าออกได้ตามใจไงล่ะ”

สงครามการแย่งชิง ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินเกิดขึ้น แต่จะทำอย่างไรเมื่อเผ่าต่างๆครองพงไพร และผืนฟ้า ไปแล้ว สิ่งเดียวที่เหลืออยู่..ผืนน้ำ.."อย่าทำเป็นใหญ่ ในปราสาทข้า เจ้าก็แค่ ปลาในโหลแก้วของข้าเท่านั้น "

ทรงรู้อะไรไหม ต่อให้หม่อมฉันจะต้องย่อยยับด้วยฝีมือคนถ่อยเยี่ยงพระองค์ แคว้นเฉินจักไม่มีวันตกอยู่ใต้แทบเท้าหยาง หากอยากทรงย่ำยีก็ทรงทำไป เพราะหม่อมฉันไม่เสียใจที่ได้ใช้ร่างกายปกป้องแผ่นดิน!

จู่ๆแสงสีฟ้าก็ปรากฏออกมานอกหน้าต่างพร้อมตัวประหลาด? ไม่นะ! มันจะพาน้องสาวผมไป ด้วยความที่เป็นพี่ชายที่แสนดีจึงตะโกนไปว่า "เอาตัวผมไปแทน" นั่นล่ะ..เป็นแคสนิสได้แป๊ปเดียว แล้วก็โดนถีบตกยานกลับมา#เศร้า

ปกติก็เป็นคนใส ๆ (ไขว้นิ้ว) ขายน้ำปั่นอยู่ที่กลางตลาด ไม่เค๊ย ไม่เคย มองผู้ชาย(จริง ๆ นะ) ทว่าตั้งแต่เจอฝรั่งตาฟ้าคนนั้นก็คิดว่านี่ล่ะ "พ่อของลูก" ดูสิ ตาฟ้า ไว้เคราด้วย...เคราของ[..] #เติมเองนะ

อุส่าห์จบเชฟถึงต่างประเทศ มั่นใจว่าต้องเริ่มต้นด้วยเซคชั่นเชฟ แต่ไหงกลายเป็นลูกมือไอ้พี่ขิตไปได้ฟะ! คลาว:จบสายอิตาเลี่ยนมา ทำไมผมต้องมาตำส้มตำวะ แล้วสากมันอยู่ไหน? พี่ขิต:เอาของพี่มั้ย?อันเท่านี!

On the Floor อยู่ดีๆ จู่ๆก็หน้ามืดเหมือนคอมพิวเตอร์Shut Down ฟื้นขึ้นมาอีกที ก็พบว่ามีชายหนุ่มหน้าตาดีระดับเทพ ยืนมุงอยู่ที่ปลายเตียงด้วยสายตาทีรักใคร่กลืนกิน? โอ้..ช่างมหัศจรรย์วอลดีสนี่! นี่มันบ้า!

ลมทะเลทรายร้อนระอุ มิอาจเท่ารสรักที่แผดเผาบนเรือนร่างอันเปลือยเปล่า ดวงตาอสรพิษจ้องมองเหมือนกำลังปลดเปลื้องทุกสิ่งและกระหายกลืนกินไปจนถึงหัวใจ กลิ่นหอมที่โปรดปรานที่สุด'ร่างกายนาย เป็นของฉัน..มิกิ'

ความกลัว..เป็นสิ่งที่ฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกของทุกคน ผมก็เช่นกัน โดยเฉพาะเรื่องลี้ลับที่ผมต้องรีบหันหน้าหนีทันที ถึงหลายคนจะหาว่าผมบ้าแต่ผมก็เชื่อเรื่องพวกนี้เสียจนสนิทใจ Marionette II Coming soon....!