“ฉันไม่ใช่ดวงดาว แต่ฉันคือดวงจันทร์ยามราตรี”

“ดวงตาสีฟ้า เหมือนฤดูหนาวเลยนะ”

เพราะอยากปกป้อง ผมเลยเลือกที่จะเป็นแสง

“ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตทั้งหมดก็ตาม”

ข้าใช้ชีวิตอยู่บนห้องชั้นบนสุดและลึกที่สุดในหอโคมเขียว ข้าอยู่กับท่านแม่เพียงสองคน ข้าวของในห้องล้วนมีราคาแพงกว่าคนทั่วไปจะใช้ ทุกวันจะมีอาหารและขนมมาส่งตรงเวลา มีคนรับใช้คอยดูแล จนกระทั่ง...

"มนุษย์นี่ปากดีกันจังนะ" "เจ้าพูดอย่างกับว่าตัวเองไม่ใช่มนุษย์อีกแล้วนะ ข้าว่าการที่มนุษย์เป็นแบบนั้นมันดูมีมิติดี ไม่เหมือนโปรแกรมที่ถูกตั้งมา" "พูดอย่างกับตัวเองเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกฝังข้อมูลอีกแล้วนะ"

เมื่อความผันผวนของมิติได้เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน ทำให้เหล่าพร็อกซี่ทั้งสามกลุดไปอยู่อีกมิตินึงอย่างเลี่ยงไม่ได้ การที่ต้องคอยระงับความกระหาย การหาทางกลับที่ไม่รู้ว่าจะเจอเมื่อไหร่ จะเอาตัวรอดอย่างไร

ฉันลืมตาขึ้นมาในห้องนึงที่มืดมิด นอกหน้าต่างนั้นมีเพียงสีนิลของรัตติกาลไร้แสงจันทร์ ความทรงจำที่ขาดช่วงและสับสนปนเปกันไปหมด สมุดบันทึกเล่มน้อยและกระเป๋าเป้ใบเล็กสีแดงเข้าคู่ กับสัญชาตญาณที่คอยกระซิบ