“เข้ามา” ฉันเดินเข้าไปนั่งลงตรงข้ามกับเขา คนตัวสูงยืนขึ้นเข็มขัดเส้นหนาถูกปลดออก เหมือนภาพเดิมๆที่วนลูปอยู่ในหัว หยดน้ำบังม่านหนังจนมองภาพข้างหน้าไม่ชัด

“ต่อให้เราไม่หยุดกันตอนนี้ ยังไงเราก็ต้องจบกันอยู่ดี” เธอกล่าวออกมาแสดงสีหน้าราบเรียบประโยคนั้นทำเอาพิชญ์หน้าชา เขาอยากจะฉุดรั้งเธอไว้กักขังผู้หญิงแสนพยศคนนี้ให้รู้ซึ้งสักครั้ง #FWB

นี่ไม่ใช่ความรัก มันก็แค่ตัณหา เขาแค่สุมไฟเล็กๆในใจเธอแต่มันกลับลุกลามยากจะห้ามกาย“เพียงเพราะพลอยเป็นเด็กคุณภัทรถึงรักพลอยไม่ได้เหรอคะ?”

ใบหน้าหล่อแต่จิตใจกลับโหดร้าย วิลก้มหน้าลงฝั่งจมูกลงบนแก้มนุ่มที่คุ้นเคย หากแต่คนใต้ร่างนั้นบอบช้ำและแตกสลาย

ผมกลัวของผมหายไป ผมต้องทำยังไง? ตอนนี้ผมรู้แล้ว...แค่ล่ามโซ่จับใส่กล่องเก็บของชิ้นนั้นไว้ชมคนเดียว อาจจะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อยแต่ก็นับว่าคุ้ม

“เพชรก็ยังคงเป็นเพชรเจ้าชายก็ยังคงคู่อยู่กับตำแหน่งและมงกุฎ”แววตาชื่นชมและปลื้มปริ่มถูกแสดงออกมา เธอจ้องใบหน้าของมินยุนกิพลางอดใจที่จะไม่ตกหลุมรักเขาไม่ได้ กี่ปีผ่านไปผู้ชายคนนี้ยังคงเป็นเจ้าชายของเธอ

‘ฉันฝันแบบนี้อีกแล้วอาการเจ็บหน้าอกเพิ่มขึ้น ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร ฉันสับสน ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครกันแน่’

ชายตรงหน้ายกแขนขึ้นปาดเลือดที่ติดริมฝีปากดวงตาคมแข็งกร้าวนัยน์ตาสีดำตรงหน้าจ้องมาราวกับจะฆ่าแกงกัน หยดเลือดแดงฉานไหลจรดปลายคางหยดลงบนเสื้อสีเหลืองหม่นของฉัน