"ไม่ต้องมาแตะต้องตัวฉัน" "อย่ามาทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวไปหน่อยเลย" ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกร้าวขึ้นทันตาเห็น มือเรียวแกร่งคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนเล็กก่อนกระชากเข้าหาตัว

"พิกุลแน่ใจนะว่า…ยังไม่เจอคนที่ถูกใจจริงๆ" "ก็...ค่ะ ยังไม่เจอ" "พิกุลอาจจะเจอแล้วก็ได้ แต่ว่าพิกุลไม่รู้สึกตัว…ไม่แน่ใจนะ แล้วพิกุลเคย คิดถึงใครบ้างไหมตอนที่เขาไม่อยู่...

เมื่อแม่ของเธอต้องการอุ้มหลาน หญิงสาวผู้รักอิสระ จึงต้องเริ่มต้นที่จะตามหาหญิงสาวผู้ที่จะมาเป็นแม่ศรีเรือน และเป็นแม่ของลูกของเธอ แทนที่จะเป็นชายหนุ่มอย่างที่แม่หวัง

เขา…ไม่ได้อนุญาตให้เธอรัก แต่ใจทั้งใจเธอกลับไปอยู่ที่เขาจนหมด

อุตส่าห์หนีรักกะจะไปพักใจไกลถึงต่างแดน แต่กลับเจอกับผู้หญิงที่หลงตัวเองตั้งแต่ที่เครื่องบินยังไม่ทัน Take-off และนับตั้งแต่นาทีนั้นการเดินทางของ ‘อลินญา’ ก็ไม่สงบสุขอีกต่อไป

"อย่ายั่วกันนักสิ ถ้าฉันทนไม่ไหวอย่ามาว่ากันนะ" อติกานต์ยังคงดิ้นเร่าเพราะไม่สบายตัวโดยไม่รู้เลยว่าอันตรายกำลังจะมาถึงตัว "ร้อน! ทำไมมันร้อนอย่างนี้เนี่ย"

จอมขวัญครางอึกอักอยู่ในลำคอ เธออยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้เลย เมื่ออ้อมแขนของเขาที่พันธนาการร่างกลมกลึงของเธอเอาไว้แนบแน่น แล้วจุมพิตที่หนักหน่วงราวกับลงทัณฑ์แต่แรกก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยน...

เธอต้องมาเป็นนางบำเรอชั่วคราวให้กับเขา เพียงเพราะว่าที่พี่ชายของเธอติดหนี้เขาอยู่ มันเป็นข้อตกลงที่ต้องเอาร่างกายของเธอเข้าแลก

"หวังว่าคุณคงจะบรรยายให้น้ามนของคุณฟังให้ละเอียดนะ" นิชานันท์เอ่ยขึ้นเมื่อถอนริมฝีปากออกหลังจากครอบครองไว้จนพอใจ นัยน์ตาคมกริบ เต็มไปด้วยความพึงพอใจ

เธอถูกคนรักทรยศหักหลัง ทำให้เธอประชดชีวิตโดยไปมีความสัมพันธ์แบบวันไนท์สแตนด์กับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ เธอปลดปล่อยร่างกายและอารมณ์ไปกับค่ำคืนนั้น...อัฉราไม่คิดว่าจะมีวันได้เจอเขาอีก

เธอฝันเห็นเด็กสาวขี้อ้อนคนหนึ่งมานานนับเดือน… จนมาวันนี้ เธอกลับได้เจอกับสาวน้อยในฝันที่มีตัวตนจริงๆ แต่นางในฝันที่อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงกลับไม่ได้เป็นอย่างในฝัน ไม่ได้ขี้อ้อน แถมยังดื้อและแสนพยศ

ความรักฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่สวยงาม แต่... มันก็แค่เพียงช่วงแรกๆ เท่านั้นแหละ ฉันซื่อสัตย์มั่นคงต่อรักที่มีให้... ก็เพราะความรักไง ฉันถึงได้เป็นคนแบบนี้ ใครทำฉันก่อนอย่าคิดว่าฉันจะเอาคืนไม่ได้

"ยัยบ้า! ยัยซาร่าบ้า...นี่เธอคิดจะทำอะไรฉัน หรือเธอคิดจะปล้ำฉัน" "โอ้ย...จะบ้าตาย ปล้ำบ้าปล้ำบออะไรกันเล่า นี่เรา..."

เขาคือเจ้าหนี้… เจ้าหนี้ที่ครอบครัวของเธอติดค้างไว้มหาศาล เธอ… ต้องมาชดใช้กับสิ่งที่ไม่ได้ก่อ… เพียงเพื่อทดแทนบุญคุณ

‘ห้ามลาออกอย่างเด็ดขาดภายในหนึ่งปีนี้’ ใครจะไปคิดว่าการห้ามลาออก คือสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดในการทำงานกับเจ้านายสาวคนนี้ ที่พยายามทุกวิถีทางที่จะพาเธอขึ้นเตียงให้ได้ตั้งแต่พบหน้ากัน

หญิงสาวผู้แสนดี… เธอคือคนที่มารดาจะให้แต่งงานด้วย แต่กับเธอล่ะ..!! หญิงสาวลูกมหาเศรษฐีอย่างเธอจะต้องมาลงเอยกับผู้หญิงที่จืดชืดเรียบร้อยสุดๆ แบบนี้จริงๆ น่ะเหรอ มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน

ฉันไม่คิดว่าจะได้กลับมาเยือนบ้านเกิดอีกครั้ง และไม่เคยคิดว่าจะเจอกับคนที่เคยทำลายหัวใจฉันจนพังย่อยยับในอดีต แต่ทำไมเขาตอนนี้ช่างแตกต่างกับคนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก..??

"นิด พี่คิดถึงนิดเหลือเกิน" ฟางข้าวเอ่ยบอก พลางผลักร่างของนิตยาให้นอนลงบนเตียงตามด้วยร่างสูง ของตนเองที่ตามลงไปจุมพิตหญิงสาวในทุกสัดส่วน

"ธะ...ธาร อย่า..." รสรินพยายามเปล่งเสียงห้ามเมื่อกลีบปากนุ่มนิ่มเป็นอิสระ แต่เสียงที่ผ่านลอดริมฝีปากออกมามันกระท่อนกระแท่นเต็มที มือน้อยพยายามปัดป่ายผลักใสจมูกเรียวโด่ง

"ใครผิดสัญญาก่อนเป็นหมานะ" "อืม..." "ถ้าบีบแรงกว่านี้จะแตกหรือเปล่านะ" "เลิกจับได้แล้ว ไหนบอกจะ...จูบอย่างเดียวไง ฮื่อ..."