มาสร้างเรื่องโกหกลูกว่าพ่อมันตาย ... ตายกับผีดิ ยืนหัวโด่ให้ชาวบ้านยกมือไหว้ทักทายอยู่เช้าเย็น หน้าเงินยังไม่พอ ยังหน้าไม่อาย เห็นแก่ตัวอีกต่างหาก ลูกเธอคนเดียวมั้ง

"หนูก็รู้ว่าเรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา แต่มันก็ไม่ใช่ว่าพี่จะทิ้งหนูนะ" "เหอะ! ไม่ทิ้งแต่ก็ไม่ได้รักไม่ได้อยากคิดจะจริงจัง แต่ถ้าจะอยู่ในสถานะแบบนี้กันต่อไป หนูก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน!!!"

"ขวัญจะอยู่ที่นี่ ต่อให้คุณจะไม่ต้องการ สิ่งเดียวที่ทำให้ขวัญอยากอยู่ต่อก็คือลูก"

ตามตื้อ ตามจิก ตามรังควาน เป็นแค่เด็กข้างบ้านไม่ใช่แม่ ไม่ใช่เมีย มาตามทีไรวงเหล้าแตกทุกที รู้พิกัดกูทุกที่... แมร่งเป็นจีพีเอสหรือไงวะ

"ไง... เรียนจบแล้วหรอ ถึงได้เอาผัวมาเปิดตัวแถวบ้าน?" "นี่แฟนผิงเอง เฮียจะพูดอะไรก็เกรงใจเขาหน่อย พอร์ชเขาไม่ได้หยาบคายเหมือนเฮียนะ"

เขาคงคิดว่าความผิดพลาดในคืนนั้นจะซื้อได้ด้วยใบทะเบียนสมรส ทว่ากับเธอไม่ใช่... ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งอึดอัดเมื่อเธอเป็นได้แค่เงาของใครบางคน

เพราะหนิงเป็นแค่เด็กเสิร์ฟในห้องอาหาร คุณก็เลยปล่อยให้คนของคุณมาใช้ถ้อยคำหยาบคาย ดูถูก ด้อยค่าหนิงยังไงก็ได้ อย่างนั้นหรอคะ? หนิงเองก็คน และคนๆ นี้ก็กำลังอุ้มท้องลูกของคุณมาทำงานหาเช้ากินค่ำทุกวัน

"เธอมันหน้าเงิน...." "โลกมันหมุนด้วยเงินคุณไม่รู้หรอ?" #เลิกยุ่งที่แปลว่ายุ่งเหอะ!!!

พนักงานในโรงแรมอย่างรมิตา มีแต้มบุญมากสุดก็แค่เมียน้อย ที่เจ้าของโรงแรมยังเก็บเธอเอาไว้ก็เพราะต้องการเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอาไว้สืบสกุล และลูกชายคนนี้ของปราณภพจะมีแม่ชื่อแพรพลอยภรรยาตามกฎหมายของเขา

"ป๊าเฮียก็พูดถูก แฟนท์ว่าเราไม่เหมาะกันหรอก หรือเราควรเลิก?" ให้สถานะ ให้พื้นที่ ให้ตัวตน ให้แมร่งทุกอย่างแม้แต่บัตรวิสดอม เอาไรมาบอกกับกุว่าไม่เหมาะสมวะ ท้อได้.. แต่แค่เจอคำพูดคนอื่นก็จะถอยแล้วเหรอ