ผมขอล่ะ ให้ทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น... แต่ช่วยเก็บลูกไว้เถอะนะ อย่าทำร้ายเขาเด็ดขาด!

จันทร์รุ่งเพิ่งรู้ว่าแววตาของปราณยามที่มองมา มันเต็มไปด้วยความสงสารและเห็นใจ... หาใช่ความรักอย่างที่เธอเฝ้ารอตลอดมา

เมื่อเขาหักหลัง... เธอก็แค่ยื่นใบหย่า

พ่อเธอติดหนี้แม่เขา... จุดเริ่มต้นสุดคลาสสิคที่ทำให้พระ-นางได้กัน ซึ่งอันที่จริง โมลีก็อยากเป็นเมียชวินบุตรให้เรื่องมันจบซะ แต่เปล่าเลย เรื่องมันไม่เป็นอย่างนั้น ไม่เป็นอย่างทีคิด ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว

ปีที่ 16 ของการแต่งงาน : ลูกโตเป็นหนุ่ม สามีนอกใจ เมียน้อยตามรังควาน เรื่องดีเรื่องเดียวของปีนี้ก็คือ หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่แย่งจีบให้ควัก แต่พอตัดสินใจว่าจะหย่า พู่กลิ่นก็แทบบ้า เมื่อพบว่า ...ท้องลูกแฝด!

“เราไม่ใช่พี่น้องกัน ให้ตายไปก็ยังไม่ใช่! ว่านเป็นเมียฉัตร ... จะกี่ชาติก็เป็นได้แค่นี้เท่านั้น”

“จะระริกระรี้กับใครก็อย่าลืมว่าเป็นเมียผม” ชายหนุ่มยังคงย้ำกรอกหู “จะเมียเก็บ เมียน้อย หรือเมียแบบไหน ก็คือเมียจำไว้!”

เกลียดปันมากไม่ใช่เหรอคะ? เกลียดปันแล้วมาหวงปันทำไม? แค่หมาตัวผู้ยังใกล้ปันไม่ได้ แล้วคุณแสนจะย้ำทำไมว่าเกลียดๆๆๆ ... คนเกลียดกัน เขาไม่คลั่งรักกันแบบนี้หรอกค่ะ! (เบ้ปาก มองบน ยักไหล่ ... เชิด)

ยิ่งเขารักพี่สาวของเธอมากเท่าไหร่ เขายิ่งเกลียดชังเธอเท่านั้น!

“ไม่ต้องกังวลหรอกน่า มันไม่ท้องง่ายๆ หรอกคนเรา ถ้าท้องขึ้นมาให้เรียกหมาเลยเอ้า”