"ฉันไม่ได้ชอบคิเสะคุงเลยสักนิด และไม่มีวันจะมาสารภาพรักกับคิเสะคุงแน่นอนค่ะ!" ฟูชิซาว่า พิชญาภา ยูรินะ ปี 2 ห้อง A ประกาศลั่นต่อหน้าเด็กหนุ่มคนดังประจำโรงเรียนก่อนจะหันหลังวิ่งสุดแรง

"อย่ามายุ่ง"เขากล่าวไล่ร่างเพรียวบางพลางยกจอกสาเกขึ้นจรดปากหยัก "ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ.."น้ำเสียงหวานอัดแน่นไปด้วยความห่วงใย... ความห่วงใยที่ซาเนมิสัมผัสได้ แม่งเอ๊ย แล้วทำไมเขาต้องรู้สึกดีด้วยวะ!?

"ข้ารู้สึกคุ้นเคยกับแววตาของเจ้ายิ่งนัก!" นั่นคือคำทักทายแรกระหว่างเขาและเธอ "...วา" และเขา..พูดในสิ่งที่เธอคิดออกมาด้วยล่ะ

"จงบอกเรามา เจ้ามีนามว่ากระไร" อุปราชแห่งขีดขินตรัสถามหญิงสาว "กาลอัจนา" คิ้วสีชาดกระตุกเล็กน้อยเมื่อปากอิ่มบางสวยได้เอ่ยชื่อของผู้เป็นมารดามาแทน "เด็กเวร"

'พริ้มเพราเพลินตานักหนา โปรดเมตตาใจพี่ให้ร่มเย็น' วายุบุตรว่าพลางเอื้อมมือหมายปลดสไบสีกลีบบัวให้พ้นตา ทว่า... 'ปิยโต ชายเต โสโก ที่ใดมีรักที่แห่งนั่นมีโศก' นางตอบพร้อมพนมมือสวดมนต์เสียอย่างนั้น

"หากเจ้ายอมช่วยเรา ทุกสิ่งที่เจ้าปรารถนาจักเป็นจริง" ดวงเนตรมรกตสบเข้ากับตาทรงคมตามฉบับคนไทยเชื้อสายจีน ปากหนาได้รูปยกยิ้มโปรยเสน่ห์ใส่เด็กสาว "การได้ผ่าตัดดูอวัยวะภายในของคุณน่ะหรอคะ?" "..."

"รพี การเอาแป้งไปลูบต้นวิลโลว์จอมหวดเพื่อหาเลขสองตัวบ้าบออะไรนั่นไม่มีทางทำให้เธอรวยได้หรอกนะ" "คนแถวบ้านฉันกำลังจะคลั่งเพราะการลบหลู่ของเธอเฮอร์ไมโอนี่ ถอนคำพูดซะ" #หนทางรวยของแก้มหวาน