'ภรรยาแสนชัง' หน้าที่ของข้าคือการเป็น 'แม่พันธุ์' ที่ต้องอุ้มบุตรให้ท่านโหวผู้มีฉายา 'หมาป่าโลหิต' แต่นอกจากสามีจะไม่ชิงชังข้าแล้ว ยังคลั่งรักข้า คลั่งการสัมผัสร่างกายของข้าราวกับเสพติด! #หลงเมีย

ข้าทะลุมิติมาเป็นนางร้ายที่ตั้งท้องลูกของพระเอกด้วยการวางยากำหนัด! ชะตาเดิมข้าจะต้องตายด้วยน้ำมือของเขา ข้าจึงกลับตัวกลับใจไม่สนใจเขาอีก ทว่าพระเอกกลับตามคลั่งรักนางร้าย อีกทั้งยังทวงสิทธิ์ลูกในท้อง!

ข้าเป็นสาวใช้อุ่นเตียงของแม่ทัพไร้ใจ จู่ๆข้าได้รู้ว่าข้าเป็นเพียงตัวประกอบที่ต้องตายอย่างไร้ค่า ข้าจึงหนีไปมีชีวิตใหม่พร้อมกับบุตรในครรภ์ แต่แล้วเขากลับตามมาทวงคืนบุตร ทวงคืนหัวใจของเขาที่ข้าขโมยหนีไป

ไม่มีอีกแล้วหุ่นเชิดผู้โง่เขลาบูชารักดั่งตามืดบอด หวนคืนมาครั้งนี้ ข้าจะร้ายให้พวกเจ้าจดจำจนตาย ไม่สนวิธีถูก-ผิด ต่อให้ต้องร่วมมือกับทรราชผู้นั้นก็ตาม ทว่าเขากลับตามคลั่งรักข้า! ผะ...ผิดแผนเสียแล้ว!

แอบรักข้างเดียว ถูกเขาผลักไสราวกับเป็นสตรีไร้ค่า จนข้ายอมแพ้ที่จะรัก.. ทว่าจู่ๆ โหวใจร้ายผู้นั้นกลับตามติดออดอ้อนราวกับเป็นคนละคน ดวงตาที่จ้องมองมาหวานซึ้งราวกับจะกลืนกินข้า คะ..คลั่งรักข้าเกินไปแล้ว!

ข้าขอหย่าสามีเพราะหวังหลีกเลี่ยงชะตากรรมที่ต้องตาย! ทว่าสามีกลับคิดว่าข้าต้องการความรัก จึงพยายามยัดเยียดร่างกายและหัวใจให้ข้าตลอดเวลา... (สะ...สามีท่านใกล้ชิดข้าเกินไปแล้ว!)

หน้าที่ของข้าคือตั้งครรภ์ทายาทสกุลโจว ทว่าสามีรูปงามของข้ากลับพิการมิหนำซ้ำยังเป็นใบ้ ข้าจึงต้องยั่วยวนขึ้นคร่อมสามีอย่างด้อยประสบการณ์ โดยหารู้ไม่ว่าแท้จริงแล้วสามีคือเสือร้ายที่เสแสร้งเป็นชายพิการ!

ข้าตาย...โดยไม่เคยได้รับความรักจากสามี ข้าหวนคืนกลับมาพร้อมกับการ ‘ได้ยินเสียงในใจ’ ของทุกคนที่มีต่อข้า คนที่เคยรักแท้จริงแล้วเกลียดชัง คนที่เคยหมางเมินแท้จริงแล้วรักข้ายิ่งกว่าชีวิต!

จู่ๆ หลี่ซินเหมยก็กลายเป็นหญิงตาบอดก่อนวันวิวาห์กับบุตรชายคหบดี สร้างความอับอายให้แก่ตระกูลจนต้องทำการเปลี่ยนตัวเจ้าสาว แล้วส่งหลี่ซินเหมยให้ไปเป็นภรรยาของ 'ชายใบ้ลึกลับ' ที่อาศัยอยู่ท้ายหมู่บ้าน

ข้าคือแม่เล้าเชี่ยวชาญการค้ากามและรักการดื่มสุรา แต่แล้วจู่ๆ ข้ากลับเกิดใหม่ในร่างของคุณหนูตกอับที่มีฐานะยากจนถึงขั้นกินข้าวคลุกน้ำมัน! นี่มันเรื่องอะไรกัน! (เนื้อหานัวเนียโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน)

ข้าเป็นเพียงก้อนกรวดไร้ค่า จึงถูกผลักไสให้แต่งงานกับ ‘ท่านโหว’ ชายหนุ่มผู้มีสายเลือดปีศาจโหดเหี้ยม ข้าเตรียมใจที่จะถูกสังหารในคืนวันวิวาห์ ทว่า...สิ่งที่ข้าได้รับกลับกลายเป็นความคลั่งรักของสามี!

ข้าคือภรรยาต่ำช้า มารดาเลวทราม เมื่อได้หวนกลับมาข้าตั้งใจจะเป็นมารดาที่ดี/หย่าขาดคืนอิสระแก่สามีที่เกลียดชังข้า ทว่าข้ากลับหวนคืนมาในวันเข้าหอ! ขะ...ข้าต้องหลับนอนกับสามี เพื่อให้บุตรสาวถือกำเนิด!

โหยหาไออุ่นของนายท่าน สัมผัสเร่าร้อน รสจูบหวานล้ำ ได้โปรดเถิด...โปรดเติมเต็มเข้ามาในกายข้า ให้ข้าได้เป็นของท่านตลอดไป...

ข้าจะไม่รักท่านอีก...นั่นคือคำอธิษฐานก่อนถูกประหารชีวิต เมื่อนางได้โอกาสหวนคืนสิ่งแรกที่นางจะทำคือถอนหมั้น!

ข้าถูกคนรักและครอบครัวนำขึ้นแท่นบูชายัญเผาให้ตายทั้งเป็น เจ็บปวด! แค้นเคือง! แทบหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสายเลือด ข้าหวนกลับมาอีกครั้ง...เพื่อทำทุกวิถีทางให้คนเหล่านี้พบกับความวิบัติฉิบหาย

สองฝาแฝดโฉมสคราญ...คนหนึ่ง ‘รัก’ หมายเทิดทูนเหนือหัวใจ อีกคน ‘เกลียด’ หมายย่ำยีให้เจ็บช้ำ แต่แล้วแม่ทัพหยางกลับพบว่ามีการสลับตัว! คนที่เขาข่มเหงเหยียดหยามแท้จริงคือคนที่เขารักหมดทั้งใจ!

“ไสหัวไป!” ในเมื่อไล่ไม่ไป ก็คงต้องขู่ให้หวาดกลัวเสียขวัญ คิดพลางกระชากร่างเล็กเข้ามากอด จูบ ล้วง ขยำ หวังให้เด็กสาวหวาดกลัวเตลิดหนี ทว่านางกลับนิ่งงันอ่อนระทวย อีกทั้งยังจูบตอบเขาอีกด้วย! เด็กบ้า!

“ทะ...ท่านแม่ทัพได้โปรดให้ข้าอุ่นเตียงให้ท่านเถอะนะเจ้าคะ” พูดออกไปแล้วก็รู้สึกเหมือนกำลังจะตายเสียให้ได้ ใบหน้าเห่อร้อน หัวใจเต้นแรง แต่หนทางมีชีวิตรอดมีเพียงหนึ่งเดียว คือนางต้องอุ้มท้องบุตรของเขา

ยอมพลีกายให้ 'นายท่าน' ผู้ช่วยชีวิตด้วยความภักดีแต่เขากลับคิดตักตวงร่างกายของนางเพื่อเป็นบันไดก้าวไปสู่ตำแหน่งหมอหลวง รู้...แต่นางกลับก้มหน้ายอมทนเพราะ 'รัก' แม้นายท่านจะใจร้ายกับนางสักเพียงใดก็ตาม

ข้าจะไม่ยอมเป็นคนหัวอ่อนที่โง่งมอีกต่อไป ข้าจะร้าย จะเลว จะเอาคืนพวกมันทุกคนให้เจ็บแสบที่สุด โดยเฉพาะสามีสารเลว! #หลัวที่ดีคือหลัวใหม่