Little_Aun

"ถึงนายจะขอร้องอ้อนวอนให้ปล่อยฉันก็ไม่มีวันจะปล่อยมือจากนาย นายเป็นของฉันพะพาย ต่อให้ตายนายก็ต้องตายในมือของฉัน!”

“ผมมันคนไม่รู้หนังสือครับ ท่านผู้พิพากษาได้โปรดเข้าใจผมด้วย”

เธอเหมือนนกตัวน้อยที่กักขังตัวเองไว้ในกรงเหล็ก คิดเองเออเองว่าพื้นที่เล็กแคบภายในกรงนั้นปลอดภัย แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือผู้คนรอบข้างเธอต่างก็เป็นงูพิษ ซี่กรงเหล็กพวกนั้นมันช่วยปกป้องเธอไม่ได้เลย...

“นี่คือนาวา จากนี้ไปเขาจะเป็นบอดี้การ์ดประจำตัวของฉัน ฝากดูแลเขาด้วย”

“งั้นก็คลานเข่ามาหาฉันแล้วเห่าเหมือนหมาให้ดูหน่อยสิ ถ้าฉันพอใจแล้วจะเซ็นให้”

ถึงจะรักมากแค่ไหนแต่ฉันก็เป็นได้แค่เพื่อน เป็นแค่เพื่อน...ที่ไม่เคยได้อยู่ในสายตาของเขาเลย

“กูขอสาปแช่งมึง มึงจะต้องตายอย่างทุกข์ทรมานเหมือนอย่างที่มึงเคยทำกับกู! ไอ้นิลกาฬ”

“ใจดีกับฉันหน่อยมังกร อย่าใจร้ายนักเลย เพราะนอกจากพี่ฉันก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว...”

เขามีชีวิตอยู่เพื่อปกป้อง ขณะที่ผมมีชีวิตอยู่เพื่อที่จะทำลาย โลกของผมกับเขามันต่างกันมากเกินไป ชีวิตที่เป็นเหมือนเส้นขนานของเราดูยังไงก็ไม่มีวันมาบรรจบกันได้เลย

นายไม่มีทางแทนที่เขาได้ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็แทนที่เขาไม่ได้ทั้งนั้น

รักคุณเหลือเกิน.... แต่เราเดินร่วมกันไม่ได้

เข้าใจแล้วก็ว่าง่ายนะเด็กดี ฉันไม่ทำร้ายนายหรอก

ฉันชื่อบลู เพราะวันที่ฉันเกิดท้องฟ้าเป็นสีฟ้าเหมือนอย่างวันนี้ แม่เลยตั้งชื่อฉันว่าบลู...

พรหมลิขิตอุตส่าห์ส่งให้เรามาเจอกันแท้ๆ ทำไมพรหมลิขิตถึงไม่ทำให้เขารักผมกันนะ

ช่องว่างระหว่างเราสองคนมันมากเกินไป เขาเป็นเหมือนนกที่บินอยู่บนฟ้าขณะที่ฉันเป็นแค่เป็ดที่เดินอยู่บนดิน คนสองคนที่ต่างกันมากขนาดนั้นจะรักกันได้ยังไง

พระเจ้า....ทำไมท่านใจร้ายได้ถึงเพียงนี้ ไม่เห็นรึไงว่าเรารักกันมากแค่ไหน ทำไมถึงได้พรากเขาไปจากผม...

นามแห่งข้าคือซาตาน เจ้าสนใจจะขายวิญญาณให้ข้าหรือไม่?

ถึงจะรักมากแค่ไหนแต่ฉันก็เป็นได้แค่เพื่อน เป็นแค่เพื่อน...ที่ไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย

แฟนเก่ามันมีอยู่สองประเภท หนึ่งคือเลิกกันด้วยดี กับสองคือเลิกกันแบบแตกหัก และฉันกับเขาก็เป็นประเภทที่สอง... อย่าว่าแต่แตกหักเลย แค่ทุกวันนี้ไม่สาปแช่งให้เขารีบตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว

ผมเคยอ่านเจอมาว่าคนเราจะเห็นค่าของสิ่งที่ได้มาก็ตอนที่เสียมันไปแล้ว ผมไม่เคยเชื่อคำพูดนั้น......จนกระทั่งเจอมันกับตัวเอง