‘การอธิษฐานจากใจจริงพระเจ้าจะรับฟัง’ คำนี้โรสรินไม่ค่อยเชื่อถือสักเท่าไหร่ พระเจ้าเหรอ? ก็แค่ความเชื่อที่จับต้องไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ดันลองอธิษฐานเล่น ๆ ไปแล้ว และมันดันกลายเป็นจริง "ชิบหาย"

จากพนักงานเงินเดือนธรรมดา สู่เจ้าของร้านคาเฟ่ในต่างโลก ไม่ได้ถูกอัญเชิญเป็นผู้กล้า ไม่ได้ตายจากความผิดพลาดของพระเจ้า แค่แมวรำคาญเฉยๆ

ว่ากันว่าผีเสื้อมักสวยงามแม้จะอยู่เพียงตัวเดียว ทว่ากลับบอบบางเสียจนน่าสงสาร แต่ถึงอย่างนั้นกลับเป็นที่หมายปองของสิ่งที่อันตราย

พ่อสอนไว้ว่าถ้ารู้สึกตกหลุมรักใครให้เดินหน้าจีบเลย เพราะงั้น “ฉันชอบนาย เป็นแฟนกันนะ”

“ในบางเรื่องวิทยาศาสตร์สามารถให้เหตุผลได้ แต่ในบางเรื่องก็หาเหตุผลมาอ้างไม่ได้ ทำไมนะหรอ?...ก็เพราะ มันพิศวง และ มหัศจรรย์ กว่าที่มนุษย์ธรรมดาจะเข้าใจ”

เพราะเป็นพี่เลยยอมเสียสละหลายสิ่งเพื่อคนข้างหลัง เพราะเป็นพี่จึงต้องยิ้มเพื่อบอกว่าเธอนั้นมีความสุข เพราะเป็นพี่บางครั้งจึงไม่อาจร้องไห้ให้เห็น และ เพราะเป็นพี่ 'เธอ' จึงทำทุกทางเพื่อรอยยิ้มของน้องชาย

เมื่อโชคชะตาหลากเส้นไหลเวียนวนมาบรรจบ ท่วงทำนองระบำของเหล่าภูติเริ่มต้นอีกครั้ง เด็กสาวผู้หนึ่งจะเข้ามาแปรเปลี่ยนโชคชะตาของใครหลายคน...เราเรียกเธอว่า ‘ผู้ทะลุมิติ’

“เธอ” หญิงสาวผู้มักยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา “เขา” ชายหนุ่มผู้ไร้รอยยิ้มมีแต่ความน่ากลัว ไม่รู้เส้นชะตาใดนำพาให้ทั้ง เธอ และ เขา ได้บรรจบพบเจอกัน

ใครบอกว่าแฟนเก่าจะกลับมาคบกันไม่ได้ ต่อให้จะถูกมองว่าเป็นน้องชายแล้วไง ใครบอกว่าจะอยู่แค่สถานะนั้นละ..? "รักโอเน่จังนะครับ" "รู้แล้ว" "งั้นกลับมาคบก--" "ไม่"

"เมื่อหญิงสาวจอมใสซื่อ เผลอบุกรุกพื้นที่หัวใจของใครบางคนเข้าโดยไม่รู้ตัว กลิ่นชาอ่อน ๆ จึงกลายเป็นกลิ่นของความรัก... ที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะหอมขนาดนี้"

ว่ากันว่าสำหรับลูกแม่คือโลกทั้งใบ เพราะงั้นข้างกายของหญิงสาวจึงมักจะมีเด็กน้อยชายหญิงสองคนคอยเกาะติดอยู่เสมอ พร้อมกับเสียงเจี้ยวจ้าวอันแสนน่ารักน่าชัง “คุณแม่ พวกเราอยากมีพ่อ”

ทำไมเวลานางขะเข้าสู่ห่วงนิทรา ถึงได้ชอบจะมีปัญหาตกมาอยู่เบื่องหน้านางเสมอ อีกทั้งยังเป็นปัญหาที่น่ารำคาญและรบกวนเวลาของนางมากอีกด้วย “...ไสหัวไป”

ตื่นมากลายเป็นกระต่ายไม่ว่า แต่ดันเป็นสัตว์เลี้ยงของลาสบอส! สมุดบันทึกลึกลับหนึ่งเล่ม โลกเวทมนตร์หนึ่งใบ กับภารกิจ(?)ที่ไม่มีใครอธิบายได้!

ไม่เคยคิดเลยว่าการฟังเพลงในวันนั้นจะทำให้เธอหูตาสว่าง

ในตอนที่เจอกันครานั้น นางยังเป็นเด็กน้อยตัวกระเปี๊ยกที่ทำอะไรก็ไม่ได้ มาบัดนี้กลับหาญกล้าวิ่งเข้าใส่ตัวเขาผู้แปดเปื้อนบาป ช่างเป็นเด็กน้อยที่แปลกเสียจริง “ฉันชอบท่านเซียนจริง ๆ นะคะ เชื่อสิ!” “อืม”

ครั้งหนึ่งในสายตาเขามีแค่ฉัน แต่เมื่อกาลเวลาเปลี่ยนสายตาเขากลับไม่มีฉันอยู่ “ชู่ว~ ตราบใดที่พวกเธอยังไม่แต่งงานกัน ฉันก็ยังมีสิทธิ์น่ะเข้าใจไหม?” "ฉันไม่ได้มาทวง แค่จะจีบนายแบบจริงจังแค่นั้นเอง :) "

ใครก็บอกว่าการเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านนั้นแสนจะดี สำหรับบ้านอื่นที่ไม่ใช่บ้านของฉันนะ “อีวาน~พี่สาวอยา--” “อย่ามาเอาข้าไปทดลองกับเวทย์ที่ยังไม่สมบูรณ์ของท่านและข้าชื่อ เอวานเจลิน่า!!!” “บุ้ย" = = พ***

มุเทะคิ เฟริซิตี้ คือชื่อของเด็กหญิงคนหนึ่งที่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดา จนกระทั่งพ่อแท้ ๆ ของเธอกลับมาพร้อมข่าวร้าย ข่าวร้ายแค่กับเธอคนเดียวด้วย "จอมมาร... ถามจริง?!"

กฎเหล็กหนึ่งอย่างที่ไม่มีใครเคยรู้มาก่อนสำหรับคู่พี่น้องไฮทานิ คือ เด็กสาวที่มีดวงตาสีอเมทิสและสีผมคาราเมล แล้วถ้าถามว่าทำไม คำตอบง่าย ๆ ก็แค่เพียง เธอเป็นของพวกเขาสองพี่น้องไฮทานิเท่านั้น

เธอเป็นเหมือนพี่สาวที่แสนดีที่อยากจะให้มาอยู่ข้าง ๆ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้อยากให้ในสายตาของเธอมองเขาเป็นน้องชายเลยสักนิด “ซากุรัจจิ โอเน่จัง~” “ครับ?” “กอดหน่อย” “ได้สิ”