‘การอธิษฐานจากใจจริงพระเจ้าจะรับฟัง’ คำนี้โรสรินไม่ค่อยเชื่อถือสักเท่าไหร่ พระเจ้าเหรอ? ก็แค่ความเชื่อที่จับต้องไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ดันลองอธิษฐานเล่น ๆ ไปแล้ว และมันดันกลายเป็นจริง "ชิบหาย"

พ่อสอนไว้ว่าถ้ารู้สึกตกหลุมรักใครให้เดินหน้าจีบเลย เพราะงั้น “ฉันชอบนาย เป็นแฟนกันนะ”

ว่ากันว่าสำหรับลูกแม่คือโลกทั้งใบ เพราะงั้นข้างกายของหญิงสาวจึงมักจะมีเด็กน้อยชายหญิงสองคนคอยเกาะติดอยู่เสมอ พร้อมกับเสียงเจี้ยวจ้าวอันแสนน่ารักน่าชัง “คุณแม่ พวกเราอยากมีพ่อ”

ทำไมเวลานางขะเข้าสู่ห่วงนิทรา ถึงได้ชอบจะมีปัญหาตกมาอยู่เบื่องหน้านางเสมอ อีกทั้งยังเป็นปัญหาที่น่ารำคาญและรบกวนเวลาของนางมากอีกด้วย “...ไสหัวไป”

“ในบางเรื่องวิทยาศาสตร์สามารถให้เหตุผลได้ แต่ในบางเรื่องก็หาเหตุผลมาอ้างไม่ได้ ทำไมนะหรอ?...ก็เพราะ มันพิศวง และ มหัศจรรย์ กว่าที่มนุษย์ธรรมดาจะเข้าใจ”

จากพนักงานเงินเดือนธรรมดา สู่เจ้าของร้านคาเฟ่ในต่างโลก ไม่ได้ถูกอัญเชิญเป็นผู้กล้า ไม่ได้ตายจากความผิดพลาดของพระเจ้า แค่แมวรำคาญเฉยๆ

เพราะเป็นพี่เลยยอมเสียสละหลายสิ่งเพื่อคนข้างหลัง เพราะเป็นพี่จึงต้องยิ้มเพื่อบอกว่าเธอนั้นมีความสุข เพราะเป็นพี่บางครั้งจึงไม่อาจร้องไห้ให้เห็น และ เพราะเป็นพี่ 'เธอ' จึงทำทุกทางเพื่อรอยยิ้มของน้องชาย

ชื่อของฉันคือ โคเรย์ เป็นกระต่ายที่พิเศษกว่าใคร… ทำไมนะเหรอ? ก็เพราะฉันเป็นกระต่ายของตัวร้ายระดับลาสบอสนะสิ!!! ว่าแต่…ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน? [อ่านฟรีทุกวันพฤหัสบดี]

เมื่อโชคชะตาหลากเส้นไหลเวียนวนมาบรรจบ ท่วงทำนองระบำของเหล่าภูติเริ่มต้นอีกครั้ง เด็กสาวผู้หนึ่งจะเข้ามาแปรเปลี่ยนโชคชะตาของใครหลายคน...เราเรียกเธอว่า ‘ผู้ทะลุมิติ’

ไม่เคยคิดเลยว่าการฟังเพลงในวันนั้นจะทำให้เธอหูตาสว่าง

ในตอนที่เจอกันครานั้น นางยังเป็นเด็กน้อยตัวกระเปี๊ยกที่ทำอะไรก็ไม่ได้ มาบัดนี้กลับหาญกล้าวิ่งเข้าใส่ตัวเขาผู้แปดเปื้อนบาป ช่างเป็นเด็กน้อยที่แปลกเสียจริง “ฉันชอบท่านเซียนจริง ๆ นะคะ เชื่อสิ!” “อืม”

“เธอ” หญิงสาวผู้มักยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา “เขา” ชายหนุ่มผู้ไร้รอยยิ้มมีแต่ความน่ากลัว ไม่รู้เส้นชะตาใดนำพาให้ทั้ง เธอ และ เขา ได้บรรจบพบเจอกัน

ครั้งหนึ่งในสายตาเขามีแค่ฉัน แต่เมื่อกาลเวลาเปลี่ยนสายตาเขากลับไม่มีฉันอยู่ “ชู่ว~ ตราบใดที่พวกเธอยังไม่แต่งงานกัน ฉันก็ยังมีสิทธิ์น่ะเข้าใจไหม?” "ฉันไม่ได้มาทวง แค่จะจีบนายแบบจริงจังแค่นั้นเอง :) "

ใครก็บอกว่าการเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านนั้นแสนจะดี สำหรับบ้านอื่นที่ไม่ใช่บ้านของฉันนะ “อีวาน~พี่สาวอยา--” “อย่ามาเอาข้าไปทดลองกับเวทย์ที่ยังไม่สมบูรณ์ของท่านและข้าชื่อ เอวานเจลิน่า!!!” “บุ้ย" = = พ***

มุเทะคิ เฟริซิตี้ คือชื่อของเด็กหญิงคนหนึ่งที่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดา จนกระทั่งพ่อแท้ ๆ ของเธอกลับมาพร้อมข่าวร้าย ข่าวร้ายแค่กับเธอคนเดียวด้วย "จอมมาร... ถามจริง?!"

กฎเหล็กหนึ่งอย่างที่ไม่มีใครเคยรู้มาก่อนสำหรับคู่พี่น้องไฮทานิ คือ เด็กสาวที่มีดวงตาสีอเมทิสและสีผมคาราเมล แล้วถ้าถามว่าทำไม คำตอบง่าย ๆ ก็แค่เพียง เธอเป็นของพวกเขาสองพี่น้องไฮทานิเท่านั้น

ใครบอกว่าแฟนเก่าจะกลับมาคบกันไม่ได้ ต่อให้จะถูกมองว่าเป็นน้องชายแล้วไง ใครบอกว่าจะอยู่แค่สถานะนั้นละ..? "รักโอเน่จังนะครับ" "รู้แล้ว" "งั้นกลับมาคบก--" "ไม่"

เธอเป็นเหมือนพี่สาวที่แสนดีที่อยากจะให้มาอยู่ข้าง ๆ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้อยากให้ในสายตาของเธอมองเขาเป็นน้องชายเลยสักนิด “ซากุรัจจิ โอเน่จัง~” “ครับ?” “กอดหน่อย” “ได้สิ”

รักครั้งแรกใครๆต่างก็บอกว่ามันลืมยาก ซากุระเองก็คิดเช่นนั้น แต่เพราะเขาได้ตายไปแล้วโดยที่เธอไม่ได้รู้เรื่องอะไร จนกระทั่งเหตุการณ์บางอย่างได้ย้อนพาเธอกลับมา สู่จุดเริ่มต้นของฝันร้าย

ท่ามกลางความมืดมิดของห้วงรัตติกาล รอยยิ้มของซากุระดอกนั้นกลับส่องสว่างประดุจดวงดารา แล้วแบบนี้เขาจะเลิกรักเธอได้เหรอ...? “ซากุระโอเน่จัง..” “หืม?” “หยุดยิ้มนะครับ :) ”