ไม่พบรายการคอลเล็กชัน
เรามีคอลเล็กชันในระบบมากมาย
ลองมาหาคอลเล็กชันเรื่องโปรดของคุณกัน
ชื่อของฉันคือ โคเรย์ เป็นกระต่ายที่พิเศษกว่าใคร… ทำไมนะเหรอ? ก็เพราะฉันเป็นกระต่ายของตัวร้ายระดับลาสบอสนะสิ!!! ว่าแต่…ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน? [อ่านฟรีทุกวันพฤหัสบดี]
ในตอนที่เจอกันครานั้น นางยังเป็นเด็กน้อยตัวกระเปี๊ยกที่ทำอะไรก็ไม่ได้ มาบัดนี้กลับหาญกล้าวิ่งเข้าใส่ตัวเขาผู้แปดเปื้อนบาป ช่างเป็นเด็กน้อยที่แปลกเสียจริง “ฉันชอบท่านเซียนจริง ๆ นะคะ เชื่อสิ!” “อืม”
“เธอ” หญิงสาวผู้มักยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา “เขา” ชายหนุ่มผู้ไร้รอยยิ้มมีแต่ความน่ากลัว ไม่รู้เส้นชะตาใดนำพาให้ทั้ง เธอ และ เขา ได้บรรจบพบเจอกัน
เดิมทีการเป็นพี่ใหญ่สุดในบ้านมันก็ไม่ใช่ว่าไม่ดี... แต่ถ้ามีน้องที่วิ่งหาแต่เรื่อง ชักจะไม่ดีแล้ว! “ทาเคมิจิ! แผลบนตัวนี่มันอะไร!?” "..ถ้านายตายฉันนี่แหละจะตามไปลากวิญญาณนายกลับมากระทืบ ไอน้องตัวดี!"
ครั้งหนึ่งในสายตาเขามีแค่ฉัน แต่เมื่อกาลเวลาเปลี่ยนสายตาเขากลับไม่มีฉันอยู่ “ชู่ว~ ตราบใดที่พวกเธอยังไม่แต่งงานกัน ฉันก็ยังมีสิทธิ์น่ะเข้าใจไหม?” "ฉันไม่ได้มาทวง แค่จะจีบนายแบบจริงจังแค่นั้นเอง :) "
ใครก็บอกว่าการเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านนั้นแสนจะดี สำหรับบ้านอื่นที่ไม่ใช่บ้านของฉันนะ “อีวาน~พี่สาวอยา--” “อย่ามาเอาข้าไปทดลองกับเวทย์ที่ยังไม่สมบูรณ์ของท่านและข้าชื่อ เอวานเจลิน่า!!!” “บุ้ย" = = พ***
มุเทะคิ เฟริซิตี้ คือชื่อของเด็กหญิงคนหนึ่งที่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดา จนกระทั่งพ่อแท้ ๆ ของเธอกลับมาพร้อมข่าวร้าย ข่าวร้ายแค่กับเธอคนเดียวด้วย "จอมมาร... ถามจริง?!"
เมื่อโชคชะตาหลากเส้นไหลเวียนวนมาบรรจบ ท่วงทำนองระบำของเหล่าภูติเริ่มต้นอีกครั้ง เด็กสาวผู้หนึ่งจะเข้ามาแปรเปลี่ยนโชคชะตาของใครหลายคน...เราเรียกเธอว่า ‘ผู้ทะลุมิติ’
กฎเหล็กหนึ่งอย่างที่ไม่มีใครเคยรู้มาก่อนสำหรับคู่พี่น้องไฮทานิ คือ เด็กสาวที่มีดวงตาสีอเมทิสและสีผมคาราเมล แล้วถ้าถามว่าทำไม คำตอบง่าย ๆ ก็แค่เพียง เธอเป็นของพวกเขาสองพี่น้องไฮทานิเท่านั้น
ใครบอกว่าแฟนเก่าจะกลับมาคบกันไม่ได้ ต่อให้จะถูกมองว่าเป็นน้องชายแล้วไง ใครบอกว่าจะอยู่แค่สถานะนั้นละ..? "รักโอเน่จังนะครับ" "รู้แล้ว" "งั้นกลับมาคบก--" "ไม่"
เธอเป็นเหมือนพี่สาวที่แสนดีที่อยากจะให้มาอยู่ข้าง ๆ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้อยากให้ในสายตาของเธอมองเขาเป็นน้องชายเลยสักนิด “ซากุรัจจิ โอเน่จัง~” “ครับ?” “กอดหน่อย” “ได้สิ”
รักครั้งแรกใครๆต่างก็บอกว่ามันลืมยาก ซากุระเองก็คิดเช่นนั้น แต่เพราะเขาได้ตายไปแล้วโดยที่เธอไม่ได้รู้เรื่องอะไร จนกระทั่งเหตุการณ์บางอย่างได้ย้อนพาเธอกลับมา สู่จุดเริ่มต้นของฝันร้าย
ท่ามกลางความมืดมิดของห้วงรัตติกาล รอยยิ้มของซากุระดอกนั้นกลับส่องสว่างประดุจดวงดารา แล้วแบบนี้เขาจะเลิกรักเธอได้เหรอ...? “ซากุระโอเน่จัง..” “หืม?” “หยุดยิ้มนะครับ :) ”
ถ้าหากได้ลองรักดูแล้วมันก็มักจะถอนตัวไม่ขึ้น เหมือนอย่างที่เขากำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ แค่เพียงรอยยิ้มก็ทำเขาคลั่งได้สบายๆ น่าเจ็บใจชะมัด “ยิ้มทำไมจิฟุยุ” “เปล่าครับบาจิซัง” “อย่าบอกนะว่าชอบซากุระโอเน่"
ดวงตาสีอเมทิสที่เป็นประกายสดใสแฝงไว้ซึ่งความอบอุ่น มันคือภาพความทรงจำเมื่อนานมาแล้ว หากแต่เขากลับไม่เคยเลยสักครั้งที่จะลืมเลือนความอ่อนโยนแสนอบอุ่นนั้น “ใช้ชีวิตให้สนุกกว่านี้หน่อยสิ พ่อเด็กเรียน”
เกมแรกคือไล่จับ จับให้ได้ไล่ให้ทันเพื่อปลดล็อครางวัล เกมที่สองคือทดสอบ ทดสอบความกล้ากับโรคจิตคนหนึ่ง— “หนีผมทำไมครับ โอเน่จัง~” “อย่ามาใกล้ฉัน!”
เกี่ยวก้อยสัญญาเมื่อครั้งอดีตว่าจะได้พบเจอกันอีกครั้ง แต่อีกคนกลับลืมเลือนทุกคำสัญญาได้อย่างง่ายดายโดยไม่รู้ตัว “ซากุระ.. หาตัวเจอแล้วนะครับ” “...หือ” ใครอะ?
ต่อหน้ากล้องใครๆต่างก็บอกว่าเธอคือ 'นางฟ้า' ไอดอลในอิมเมจน้องสาวขี้อ้อน แต่ต่อหน้าพี่น้องร่วมสายเลือด เธอคือน้องเล็กผู้ชอบแหกกฎ แหกไปหมดไม่เหลือสักข้อ "โอนี่จัง ไม่รักฮิมาเหรอ?" "หยุดเผาบ้านก่อนสิ"
ตอนแรกก็มองว่าเป็นน้องสาว แต่พอได้เจอกันอีกครั้งหลังจากที่เลิกติดต่อกันไปโดยไม่ได้บอก เปลี่ยนจากน้องสาวเป็นแฟนสาวได้รึเปล่านะ...? “ซากุระ” “คะ?” “พี่จองเราได้ไหม”
雨の中で出会う เราเจอกันด้วยสายฝน [ชินอิจิโร่] しかし แต่ [อิซานะ] 涙を流して出発 เราจากลาด้วยน้ำตา [Y/N]