ในวังหลวงของแคว้นต้าหลิง "ฉินหลง" องค์ชายรอง ผู้มีสติปัญญาเฉียบแหลมและได้รับการวางตัวให้เป็นรัชทายาทมาตั้งแต่เด็ก กลับมีนิสัยเย็นชาและไม่สนใจเรื่องรักใคร่ จนกระทั่งเขาได้พบกับ "ไป๋เซียงเซียง" หญิงสาวส

ไป่เยว่ หญิงสาวจากยุคปัจจุบันประสบอุบัติเหตุไม่คาดฝัน เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางกลับพบว่าตัวเองมาอยู่ในร่างของบุตรสาวขุนนางที่ถูกกลั่นแกล้งและถูกส่งตัวเข้าวังเพื่อเป็นเครื่องมือทางการเมือง

"ความมืดไม่สามารถบดบังแสงจากดวงดาวได้ แม้ในยามที่เจ้ารู้สึกหลงทาง ขอเพียงเจ้ามองดูดีๆ เจ้าจะเห็นเส้นทางที่รอให้เดินไป"ลี่เซียนหันไปมองและพบว่าเป็นหลงเฟิงที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากเธอ"องค์ชาย..."

"คุณมันคนเจ้าเล่ห์!" เธอพึมพำเบาๆ แต่ปกรณ์กลับยิ้มกว้างกว่าเดิม "คุณเป็นคนเริ่มก่อนนะ พิมพ์ชนก"  ท่าทางเอียงอายของเธอช่างน่ารักเหลือเกิน เขาประคองใบหน้าอันแดงก่ำของเธออย่างอ่อนโยน   กลิ่นแอลกอฮอล์

"แล้ว...เรื่องเมื่อคืน?" ธันวานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ "เมื่อคืนคุณปล้ำผมคุณต้องรับผิดชอบผมนะ" มินตราหน้าแดงจัด เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี ความรู้สึกในใจของเธอปั่นป่วนไปหมด เธอไม่แน่ใจ

เขาชำเลืองมองขวัญชนกที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงนอนใบหน้าเรียวของหญิงสาวชวนให้น่ามองยิ่งนัก เขาลุกขึ้นมานอนเท้าคางมองพร้อมกับใช้นิ้วชี้เขี่ยไรผมที่กระจายอยู่ทั่วใบหน้า ขวัญชนกออก พร้อมกับลูบไล้ ใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบาเกรงว่าเธอจะตื่น “ยายบ๊องเอ้ยไม่เคยดื่มแต่กระดกเอากระดกเอาเป็นไงล่ะทีนี้“ เขาบ่นพึมพำพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก ศิรินขยับตัวเข้าไปใกล้ๆขวัญชนก พร้อมกับจ้องมองหญิงสาวที่ยังนอนหลับตาอยู่ ส่วนขวัญชนกเธอรู้สึกตัวแล้วเธอไม่ได้เมามากขนาดนั้นแค่อยากอยู่ใกล้ๆศิริน

เมื่อเขาและเธอ กลับมาเจอกันอีกครั้ง หลังจากที่หย่ากัน เมื่อสองปี ที่แล้ว เขาตำแหน่งเจ้า ของบริษัท ส่วนเธอพนักงานใหม่ ที่เพิ่งเข้ามา สมัครงาน

ความสุขที่หายไปตามวัย และตามกาลเวลา วัยที่มีความสุข ที่สุดคือวันเด็ก

ภาวินพยักหน้ารับ พลางหันไปมองเด็กคนนั้นอีกครั้ง"ป้าจันทร์ เด็กคนนี้เป็นลูกเป็นใคร?" เขาถามตรงๆป้าจันทร์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ แล้วตอบเสียงเบา"น้องภีมค่ะ"

องค์หญิงลู่เหยียน แห่งแคว้นต้าหลิง ทรงเป็นพระธิดาผู้สูงศักดิ์ งดงาม และเฉลียวฉลาด แต่ด้วยชะตากรรมของราชวงศ์ พระนางถูกกำหนดให้ต้องแต่งงานเพื่อสร้างพันธมิตรทางการเมือง

“มุกไม่ต้องการเงิน หรือความเห็นใจจากพี่ มุกเพียงแค่ต้องการความรักและความสนใจ”                      

พูดยังกับฉันกับแกไม่เคย นอนห้องเดียวกันงั้นแหละ " ธามไทพูดขึ้น มันก็จริงของธามไทนะ พวกเขานอนห้องเดียวกันบ่อยๆ น้ำอิงสนิทกับธามไทมาก กว่าเพื่อนคนอื่นๆ ในแก็งอีก  ธามไทจูงมือ น้ำอิงมาที่ห้องหญิงสาว

เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ก็ตัวหนักไม่เบาเลยนะ" ชายหนุ่มบ่นพึมพำแล้วยิ้มออกมา เขาค่อยๆว่างเธอนอนลงบนโซฟา ตัวโปรดของเขา "กินเหล้าเก่งขึ้นนะเนี้ย" ขุนเขื่อนปัดไรผมที่เต็มใบหน้าของหญิงสาวอย่างเบามือกลัวว่า

ราเมศชายหนุ่มวัย28ปีกับสาววัย30ปี พี่ครับผมขอติดรถไปด้วยได้ไหมครับ ชายหนุ่มรูปหล่อผิวขาวสะอาดสะอ้านรูปร่างสูงโปร่งยืนยิ้มหน้าบาน อยู่ข้างหลังนาเดียร์ หญิงสาวได้แต่คิดว่ารู้จักกันแค่ไม่กี่วันเองนะ

นิชาหันหลังกำลังจะวิ่งออกจากห้อง ต้นคว้ามือเธอไว้  พร้อมกับเอายาคุมฉุกเฉิน ยัดใส่มือ ของนิชา  กินยานี่ชะ  นิชาเลยคว้ามือของเขามากัดอย่างแรง"โอ้ย! นิชาพี่เจ็บนะ "แล้วเธอก็วิ่งออกจากห้องไป

"อ้าวคุณธาม พาลูกชายมาชื้อของเหรอครับ " พนักงานในร้านสะดวกชื้อเอ่ยทักทาย ชายหนุ่ม ธามถึงกับชะงัก "เราสองคนหน้าเหมือนกันขนาดนั้นเลยเหรอครับ" ธามถามพนักงานในร้าน

"พี่ยังรักเรานะ เพราะเราคือ เมียคนแรก ของพี่ และเป็นผู้หญิงคนแรกที่รับรักพี่" "ดาวเองก็ยังรักพี่นะ เพราะเราเป็นรักแรกของกันและกัน พี่ยังอยู่ในความทรงจำของดาวมาตลอดมา"