ฉันคือนักเขียนหน้าใหม่ที่มี ผลงานที่ยังไม่เป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาทุกท่านพร้อมกับเสียงหัวเราะ แห้งๆ ของหญิงสาว/ น้องใหม่ขอรายงานตัวค่ะ เหล่าบรรดาพี่ใหญ่ทั้งหลาย

พวกมึงมากันแล้วรึ ข้าพเจ้ามิได้ล่วงเกินผู้ใดเพียงแต่งเรื่องราวในครั้งนี้ด้วยความเข้าใจของตนเองเท่านั้นหากไม่ตรงตามที่คาดหวังและไม่ได้มีความรู้เรื่องคาถาอาคม ขออภัยมานะที่นี้ นามปากกาโดย"พนาไศล"

ใจนางดั่งต้องมนต์เมื่อฤดูหนาวมาเยือน เขาเป็นใคร นางได้ตั้งชื่อให้เขาว่า"เซี่ยเสวี่ยเทียน"วันที่หิมะตก สีหน้าของเขาเมื่อก้าวเท้าลงจากรถม้าแววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าท่านพ่อบอกว่าเขาจะมาอยู่กับเราที่

เด็กสาวที่ไม่เหมือนดอกไม้ ที่ผลิบานดั่งมนตร์ตราแห่งความงาม แต่กลับเป็นตนไม้ประดับ กลางทะเลทรายที่แม้ขาดน้ำ ก็ไม่เหี่ยวเฉา สตรีเช่นข้านามว่า "เหมยกุย" กุหลาบแห่งทะเลทราย

หลี่เฉียน:อายุ17บุตรตรีท่านแม่ทัพแคว้นฮั่น บุตรสาวเพียงคนเดียว ของท่านแม่ทัพนางมีนิสัยใจคอที่บุรุษใดเห็น ก็ต้องมีผวาเพราะนางไม่มีนิสัยเหมือนสตรีเลยสักนิด

เลือดของบุรุษและสตรี ที่เกิดวันเดียวกัน เมื่อหยดลง บนแผ่นศิลาจะนำพา พลังและอำนาจ ให้แก่ทั้งสองหนุ่มสาว อยู่ที่ว่าใครจะกลายเป็นบุตรแห่งสวรรค์ และ บุตรแห่งจอมมาร

เงามืด ที่ไม่คาดคิด หลุมพราง ที่จะทำให้คนชั่วตกลงไป เธอคือ ผู้ที่จะนำตัวคนผิด ไปรับกรรม (นักสืบไร้เงา)

เมื่อเหตุการณ์ การฆาตกรรมปริศนาของน้องสาว พิชัย กลับมีอดีตคนรักอยู่ในเหตุการณ์ เขาจะทำเช่นไร เมื่อคนที่นึกถึงตลอดเวลา มายืนอยู่ตรงหน้า แต่กลับไม่สามารถ เข้าหาได้!!!!!!

ในวันที่ไม่เหลือใคร ในวันที่คุณลืมเราไป วันนั้น คุณยังจะจำเราได้ไหม

ข้าเยว์สือ สตรีที่เคยหนีไปจากหมู่บ้านปิดตายและหลีกหนี การแต่งงานกับท่านแม่ทัพชายแดน แต่โชคชะตาหรือ ความผิดพลาดกันนะที่ทำให้ข้าอยู่ใกล้กับเขา ถึงเพียงนี้ แต่อย่าได้กังวลไปเลย เพราะท่านจะไม่มีทางรู้แน่!

เข้าไปเพื่อ ทำร้ายเหตุใดจึง เสียใจ"/ถ้าอยากรู้เชิญอ่านได้ชอบไม่ชอบติชมกันได้นะ

รักที่แสนหวาน มีหรือจะอยู่นาน มดกินน้ำตาล คิดหรือจะอยู่เพียงก่อนเดี๋ยว ฉันเองก็อยากจะรู้ ว่าน้ำตาลมันจะฆ่ามดได้หรือไม่

ในวันที่ฟ้าไม่เป็นใจในวันที่ดินไม่เห็นกัน ในยามที่ ลมพัดมาฉันเปรียบ ดั่งละอองดิน ในวันที่ฝนตก ฟ้าคำราม แล้วฉันจะกลัว ไปใยในเมื่อ ยังมีฟ้าและดินโอบอุ้มอยู่

สตรีสูงศักดิ์ บัดนี้กลับกลายเป็นเพียงเด็กสาวที่ไร้ตัวตน ใครกันที่ฉุดนางลงมา!!!!!!

ประกายดาว หรือจะสู้ แสงอาทิตย์ แต่เหตุใด ข้าจึงต้องกลัว ข้ามิอาจ ส่องแสงสว่างทั่วพื้นโลก แต่ขอเพียงท่านเห็น ความดี และความสามารถ ที่เป็นเพียงประกายที่ส่องสว่าง ในตัวของมัน