เมื่อโชคชะตาไม่เข้าข้างแม้แต่สวรรค์ยังละเลยหน้าที่ ผู้ที่นางเฝ้ารอคอยพบเจอกับผู้ที่แสนชิงชังนาง ไฉนเลยจึงกลายมาเป็นคนคนเดียวกัน

หญิงหน้าตาอัปลักษณ์เช่นเจ้า คิดหรือว่าข้าอยากจะร่วมหอด้วย ถ้าไม่เพราะยาราคะนั่นแม้แต่หางตาข้าก็ไม่มีวันชายตามองเจ้า จงรู้ไว้ว่าข้าขยะแขยงตัวเจ้าเต็มทน เจ้ามันอัปลักษณ์ทั้งรูปโฉมอัปลักษณ์ทั้งจิตใจ

เมื่อข้าดันทะลุมิติเข้ามาสวมบทนางอิจฉาในนิยาย ที่ถูกชายแปลกหน้ามาพรากพรหมจรรย์ไป หนำซ้ำในตอนท้ายของเรื่องพระเอกยังเลือกที่จะปล่อยมือจากข้าเพื่อช่วยนางเอกที่เขารัก "บทนางอิจฉาข้าไม่อยากเป็นแล้ว !"

เป็นชุปตาร์ตกอับไม่พอ ยังทะลุมิติมาในนิยายที่จะได้เล่นเป็นนางเอก แต่ทว่าโชคชะตาไม่เข้าข้างจำต้องมาสวมบทตัวประกอบเป็นชายาไร้ค่าของตัวร้าย ที่มีจุดจบอันแสนเศร้า "ข้าจะหนีรอดจากตัวร้ายอย่างไรดี !"

"องค์ชายสามปากร้ายผู้นี้น่ะหรือคือสวามีของข้า" สวรรค์ไยข้าต้องเกิดใหม่มาในร่างชายาผู้ร้ายกาจที่สวามีหาได้รักใคร่ ซ้ำยังต้องมีจุดจบอย่างอนาจ แต่ไม่เป็นไรชีวิตนี้ข้าจะเป็นผู้ลิขิตมันขึ้นมาใหม่เสียเอง

เมื่อโชคชะตาลิขิตให้เส้นวาสนามาบรรจบ แต่กลับต้องขาดสะบั้นลง เมื่อนางนั้นต้อยต่ำไร้ศักดิ์ แม้ยามมีอันตรายสามีกับเลือกช่วยชีวิตหญิงอื่น ต้องอุ้มท้องหนีเอาชีวิตรอดเพียงลำพัง

เพราะนางพรากชีวิตคนรักของเขาไป นางจึงต้องชดใช้ด้วยทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ แม้แต่สวรรค์ก็ยังกลั่นแกล้งนางให้ต้องพบกับความพลัดพราก รอคอยจนกว่าดวงใจจะหวนคืน "ลูกข้า ! ลูกข้ามีสองคน ลูกข้าอยู่ที่ใด"

อยู่ๆก็ดันทะลุมิติเข้ามาในนิยายที่อ่าน หนำซ้ำยังเป็นนางร้ายที่พระเอกชังหน้า แถมยังมีจุดจบต้องตายอย่างอนาถพร้อมกับลูกในท้องข้าจะเปลี่ยนบทบาทของนางร้ายขึ้นมาเสียใหม่ อุ้มท้องหนีไปจากคนไร้ใจผู้นี้....

เรื่องอะไรนางร้ายจะต้องยอมแม่ดอกบัวขาวนั่น? ทำเป็นใสซื่อที่แท้ก็จะเอาทั้งพระเอกทั้งตัวร้าย พระเอกต้องคู่กับนางร้ายอย่างฉันเท่านั้นย่ะ นางเอกอย่างหล่อนน่ะฝันไปเถอะ

จากแพทย์หญิงในยุคปัจจุบันสู่การทะลุมิติเข้ามาในร่างของหญิงคณิกาอันดับหนึ่ง นางผู้มีความงามที่เป็นภัยแก่ตนเอง "ข้าหลิวอี้เฟยคนใหม่จะไม่ให้ผู้ใดมารังแก"

"นำตัวมันออกไปขังตามเดิม ตะวันตรงหัววันพรุ่ง นำตัวขึ้นแท่นประหาร" "ฮ่าฮ่า ขอบพระทัยฝ่าบาท นี่คือสิ่งตอบแทนความรักที่ข้าได้รับเป็นพระมหากรุณาธิคุณ อย่างหาที่สุดแล้วพ่ะย่ะค่ะ"