จากองค์หญิงอันดับหนึ่งแห่งแคว้นจู สู่เชลยสงคราม และกลายเป็นอนุไร้ค่าของบุรุษซึ่งหวังแค่จะมีทายาท เขาพรากเอาลูกนางไป ไล่ให้ไปตาย สุดท้ายนางก็จบชีวิตขณะเขากำลังวิวาห์ กับองค์หญิงห้าผู้เป็นที่รักของทุกคน

“ปกติสามีก็ควรงอนง้อภรรยา ทว่าเราเป็นจักรพรรดิ” “เช่นนั้นก็ไม่ต้องหรอกเพคะ เพราะทรงไม่ใช่สามีหม่อมฉัน" “เราไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าเราไม่ใช่สามีเจ้า!"

ผู้อื่นทะลุมิติมาในนิยาย ได้เป็นนางร้าย เป็นตัวประกอบก็ยังดี ไฉนถึงทีนางกลับต้องกลายเป็นก้อนหินด้วยเล่า! (เป็นก้อนหินของแท้ ไม่ได้ถูกเปรียบแค่เป็นหินในสายตาใคร)

‘หลิวเมิ่ง’ เป็นเพียงบุตรีอนุภรรยาที่ต้องมีชีวิตอย่างสาวใช้ ในราตรีหนึ่งเกิดฝันประหลาดวาบหวาม สามเดือนต่อมากลับตั้งครรภ์ บิดายิ่งชิงชังอับอาย รีบขายนางให้วาณิชขาพิการผู้หนึ่ง

“ยิ่งกว่าสมภารกินไก่วัด ก็หมอที่จัดกับคนไข้ตัวเองอย่างมึงนี่แหละไอ้ฟ้า”

ตัวอย่างความปากแจ๋ว “พวกมึงจำคำกูไว้ให้ดี กับน้องคนนี้ฟินแค่ไหนไอ้คินทร์ก็ไม่กินซ้ำ”

ชาติก่อนเคยเสียพ่อและน้องชายไปเพราะความยากจน ชาตินี้ขอสู้ทนทุกทางให้ครอบครัวสุขสบาย ลอง 'ทำอาหารขาย' ก็ดูเข้าที เปิด 'เนิร์สเซอรี่' แห่งแรกในยุคโบราณด้วยเลยแล้วกัน

"อย่ายุ่งกับคนไข้คนนี้ของกู เข้าใจ๊?" "แปลว่าต่อไปถ้าไม่ใช่คนไข้แล้ว ก็ยุ่งได้?" "มึงอ่านดีๆ หลังคำว่าคนไข้" ‘...คนนี้ของกู’

ขณะนางยอมสละทุกอย่างเพื่อบุรุษผู้หนึ่ง เขากลับทอดทิ้งนางราวบุปผาริมทาง กระทั่งโอรสสวรรค์ประทานโอกาสนางเลือกคู่ครอง บุรุษใจร้ายกลับกล้าเสนอตนสนองบัญชา!

เพราะพลาด(ไปหลาย)ท่าให้เขาแล้ว 'ชามากานต์' จึงตกลงเป็นเด็กของ 'สัญฌา' ภายใต้เงื่อนไข จบงานเมื่อไรเธอต้องออกไปจากชีวิตเขาทันที แต่...ทั้งที่ต้องการอย่างนั้นเอง จากกันไปเกือบปีเขากลับยังลืมเธอไม่ลง