เจ้าสาวไร้เงาเจ้าบ่าวมารับ ไร้เจ้าบ่าวมาเปิดผ้าคลุม หนึ่งปีได้รับหนังสือหย่า นางเดินออกมาอย่างไร้ความอาลัย "นางคือผู้ใด???" "นางคืออดีตหวางเฟยของเจ้า" "...." เทียนหลงซงอวิ้นเหมือนมีบางอย่างทุบศีรษะ

องค์หญิงน้อยหวางสวีชิง แห่งหงส์ไฟ ผู้ถูกเลี้ยงดูดั่งไข่มุกในหิน เหมือนสวรรค์บันดาลได้แต่งงานกับเทพหนุ่มที่หมายปอง แต่นับวันรอยยิ้มที่เคยมีกลับค่อย ๆ หายไปจากใบหน้างาม "ข้าขอหย่ากับท่าน"

ฝูเยี่ยนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากนี่เขากลับมาในครั้งนี้เพื่อแก้แค้นนางใช่หรือไม่ ต้าเหนิงหนิงเสวี่ยก้าวเดินมาอย่างช้าๆพร้อมไอเย็นจากร่าง ดวงตาเหยี่ยวเย่อหยิ่งเย็นชา มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาคาดโทษ

เฉินหยูซินสตรีหม้ายวัย 19 นั่งมองเหม่อมองออกไปด้านนอกรถม้า หลังจากได้รับหนังสือหย่าจากสามี นางก็เดินทางกลับสกุลเดิม แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือบิดาขับไล่ให้นางกลับไปเป็นอนุของสามีเก่า

ขอบคุณหากชาติหน้ามีจริงข้าขอตอบแทนท่านด้วยชีวิตส่วนพวกมันหากเป็นไปได้ข้ามิขอพบเจออีก ชุนอวี้อิงรู้สึกสงบมากกว่าปกติสติของนางค่อยๆดับลงไม่รับรู้สิ่งใดอีกต่อไป

อุตส่าห์ทะลุมิติมาเป็นบุตรอนุก็ว่าแย่แล้ว มิแคล้วยังมีน้องชายตาดำๆ ให้ดูแลหนึ่งคน แถมบุรุษพิการบ้าบอหน้าทนเที่ยวตามตื้อขอตนเป็นภรรยา ไหนจะต้องหลบหลีกพี่สาวต่างมารดา ไม่รู้จะนำพาชีวิตตนไปทิศทางใดดี

ชีวิตก็รันทดอยู่แล้ววันหนึ่งก็รู้ตัวว่าตนเองเป็นเพียงตัวประกอบในนิยายเรื่องหนึ่งตายอย่างอนาถ เรื่องอะไรจะรอรับชะตากรรม หย่ากับพระเอกออกไปรวยมิดีกว่าหรือไร

“ศิษย์พี่เจ้าคะ ท่านมักจะอ่านตำราเล่มนั้นมันคือตำราอะไรเจ้าคะ” เสียงหวานเอ่ยด้วยความสงสัย “นิยายจรรโลงโลก” โยวเฉิงหนานลุกขึ้นวางตำราเล่มนั้นไว้บนผ้าปูหนังจิ้งจอกเอ่ยเสียงทุ้ม