ชีวิตของฉันแสนรันทด ชาติก่อนโดนยิงตาย ชาตินี้ยังโดนสำนักบ้าบอจับไปเป็นหนูทดลองยา และไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่แม่ทัพน้อยตระกูลหยางผู้เก่งกาจโคตรเอาแต่ใจ ประกาศทั่วหล้าว่าฉันเป็นสตรีของเขา

ไดอา ดีไซเนอร์ผู้ขายเสื้อผ้าให้เหล่าวิญญาณ เธอจะไม่อะไรเลยถ้าวันหนึ่งไม่ถูกโยนโครมไปนอกโลก โทษฐานมีเกล็ดทิพย์ในร่างมากเกินไป! "ก็ใครใช้ให้พวกท่านจ่ายค่าเสื้อด้วยเกล็ดทิพย์กันเล่า!!" (รีไรท์)

คนสองคนถ้ารักกันจริง​ มีอะไร​ สงสัยอะไร​ งอนอะไร​ อยากรู้​อะไร​ ไม่เข้าใจตรงไหนก็ต้องพูดกันตรงๆ​ เหมือนคู่ฉันนี่​ การโกหกเป็นบ่อเกิดแห่งความร้าวฉาน​ เพราะงั้น​พี่ยู​ : พี่เป็นหมอจริงดิ?

ลู่เซียนหยางได้รับการทาบทามจากไอดอลที่เขาปลื้มให้มาเป็นนักกีฬาอีสปอร์ตโลกเสมือนทีมเดียวกัน แน่นอนว่าเขาตอบรับ แต่ชีวิตหลังเข้าทีมเป็นอะไรที่บันเทิงมาก โดยเฉพาะฉลามตัวนั้นที่ขยันขายอ้อยจนแทบจะหมดไร่!

ทุกครั้งที่อยู่ในร่าง ‘เขา’ ฉันต้องงัดสกิลการแถมาใช้จนสีข้างถลอกปอกเปิก ตั้งใจจะบั่นคอแม่ทัพศัตรู ดันยิงธนูปักไหล่องค์รัชทายาทฝ่ายตัวเอง พอได้รางวัลเป็นสมรสพระราชทาน ก็ใจดีบอกผ่านว่ามิได้ชมชอบสตรี

เนื้อเรื่องเกี่ยวกับมหามารผู้ลืมเลือนสัญญากับราชาอสรพิษที่กำลังผ่านด่านเคราะห์ของเผ่าพันธุ์ ทั้งสองกำลังจะลงเอยด้วยดีกันอยู่แล้ว แต่ดันโดนพรากให้แยกจากกันหลายหมื่นหลายแสนปีเพราะโชคชะตา

ผมทะลุมิติไปสิงร่างพระรอง​ แถมพลาดท้องกับพระเอก​ แต่พระเอกดันจำเรื่องราวสุดเหวี่ยง​คืนนั้นไม่ได้! (ไอ้พระเอกคนงาม... คุณ​มึงเป็นคนวางยาผมแล้วจับรวบหัวรวบหางกินบนเตียงทั้งคืนเองนะ! กล้าลืมได้ยังไง!)​

ความที่เดิมพันชีวิตหักกระบี่สร้างเสาชำระล้าง สวรรค์จึงเมตตาให้เขารอดหวุดหวิด หากแต่ไม่สามารถควบคุมร่างตัวเองได้ สภาพจึงเป็นผิดิบที่ถูกควบคุมโดยไอมารจนกระทั่งมาเจอกับไป๋ลู่เหลียนจึงได้หลุดจากการควบคุม

ผมซื้อบ้านหลังหนึ่งแถวเพชรบูรณ์ บรรยากาศน่าอยู่ รอบบ้านเขียวขจี หลังบ้านมีบึงขนาดใหญ่ สวยมากครับ แต่ติดอยู่อย่างเดียวเท่านั้น อย่างเดียวที่ว่าคือ สัตว์เลี้ยงที่เจ้าของเขาลืมเอาไปด้วย!

ลู่เหมยฮวาเป็นสตรีที่ถูกพิษจนร่างกายเปลี่ยนเป็นบุรุษ นางหายไปจากเมืองหลวงสามปี กลับมาอีกทีในฐานะเหลาลู่เจ้าของโรงน้ำชาที่โด่งดั่งที่สุดในฉางอัน(เรื่องนี้ไม่วายนะ)