ฉันไม่ได้ย้อนเวลาเหมือนในหนังหรือนิยาย แต่ฉันกลับมาโผล่อยู่ในโลกอนาคตที่มีผู้ติดเชื้อจากโรคระบาดวิ่งพล่าน เผชิญหน้ากับความเป็นตาย แหงนมองค่าความโชคดีของตัวเองแล้ว... อนาถแท้

เพราะบิดาไม่ใคร่ต้องการให้บุตรีเกิดมาในตระกูล จึงจำต้องเติบโตขึ้นโดยใช้ชีวิตเยี่ยงบุรุษเพื่อให้บิดาชายตามอง เคี่ยวเข็ญจนเป็นเลิศในทุกด้าน กระนั้นแต่ละวันกลับสาหัสเกินจะกล่าวนัก

องค์จักรพรรดินีเช่นข้า นอกจากจะจืดจางแล้วก็ยังเป็นได้แค่ตัวประกอบที่นั่งจิบชาไปวัน ๆ และได้แต่เฝ้ามองเหล่าตัวเอกทั้งหลายตีกัน โดยใช้น่านฟ้าเหนือดินแดนของข้าเป็นสนามรบอย่างนั้นหรือ ให้ตายสิ อนาถใจแท้

มาโผล่ที่นี่ชีวิตก็รันทด ลาออกก็กลัวเป็นยาจกในยุคไททัน --"นายจะชอบฉันไหมถ้าฉันชอบเงินมากกว่านาย" --"งั้นผมจะมีเงินให้มาก เธอจะได้อยู่กับเงินที่บ้านผม และผมจะพาคุณไปใช้เงินของผมตามที่คุณอยากไป"

ระบบสรรสร้างบุคลากรอันยอดเยี่ยมของโลก แต่ยอดแย่สำหรับมวลมนุษยชาติ เพราะมนุษย์ที่มันต้องการให้ผ่านการทดสอบนั้น... '999 หลา เท่ากับกี่มิลลิเมตร จงตอบตัวเลขที่ชัดเจนภายใน 5 วินาที' "ไอ้เวร ใครจะไปตอบทัน"

ไม่คิดว่าเพียงแค่หลับตา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะตัวตนใหม่ โลกใหม่ ชีวิตใหม่ในนิยายที่เคยอ่าน ทว่ากลับเป็นคนละยุคกัน มันน่าปวดหัวที่ฉันไม่ใช่แฟนตัวยง และจำเรื่องราวของตัวละครแทบไม่ได้เลย... #สีชมพู

--"ลาออกจากการเป็นคน แล้วผันตัวไปเป็นพญาครุฑไม่ดีกว่าเหรอคะซาโนะซัง" --"รู้หรือเปล่าว่าสิ่งที่เจ็บกว่าการจากลาน่ะ คือเดินถอยออกมาแล้วเหยียบตะปูนะสาวน้อย" "...ไปเล่นตรงนู้นนะคะ"

"ข้าชอบท่าน มาเป็นสามีข้าได้หรือไม่" "ข้าคงเป็นสามีให้ท่านมิได้หรอกแม่นาง" "หากเป็นสามีไม่ได้ เช่นนั้นมาเป็นภรรยาข้าแทนดีหรือไม่" ว่าแล้วข้าก็คุกเข่า ครานี้ข้าเตรียมการมาพร้อมแล้ว "แต่งงานกับข้าเถิด"

เรื่องอะไรวะ!? หนังสือนิยายที่ถูกส่งมาในวันเกิดที่ทำให้ฉันหัวร้อนสุดยอด ดันกลายเป็นบันทึกโชคชะตาของใครบางคนเข้าได้ แถมตัวฉันเองก็ดันไม่ได้อายุสิบหกจริงๆ ซะนี่! นี่มันเรื่องอะไร!!!? (ลงเกือบทุกวัน... มั้ง)​

เวลาสามพันปีนับจากวันตายข้ามิเคยได้ไปจุติ วิญญาณของข้าล่องลอยคอยเฝ้ามองคนเป็นใช้ชีวิตไปวันๆ กระทั่งใกล้ปีที่สามพันผู้ที่ข้าเคยเกลียดชังกลับหวนคืน!

ทุกอย่างในชีวิตล้วนน่าตื่นเต้นและน่าเบื่อหน่าย สองเหตุผลของความเบื่อหน่ายคือการถูกห้ามไม่ให้มีเรื่องจนต้องหามคนที่มีเรื่องกับฉันเข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น และโรงเรียนประจำที่ีมีแต่ลูกผู้ดีแต่เปลือกมาเรียน... มันคือหายนะชั้นเลิศ

เป็นคนชอบหลงทางค่ะ หลงเข้ามาในโลกแห่งความฝัน หลงทางไปอยู่กลางดงนักเลงที่กำลังเอาเลือดหัวกันออก และสุดท้ายก็ดันหลงเข้าไปอยู่ในใจไอ้เปี๊ยกนี่เฉยเลย #คลั่งรักมาก!

'แธนไซอัส' คือตัวเอกในนิยายเรื่องนั้น ตอนต้นเรื่องมีสีสันและบทเพลง แนวแฟนตาซีไล่ตามความฝัน ทว่าส่วนหลังดันเป็นพล็อตวันสิ้นโลกคล้ายเล่นตลกกับชีวิตตัวละคร และ 'เคล' กำลังหนีตายอยู่ในส่วนหลังที่ว่าค่ะ!

ทุกคนล้วนมีตัวละครในดวงใจ... เสียงกระดิ่งยังคงดังทุกครั้งที่เธอก้าวเดิน ใบหน้าที่ถูกปกปิดไว้ไม่ให้ใครเห็น เธอคือผู้เปลี่ยน... เปลี่ยนบางสิ่งที่ต้องการ

ผู้ชายข้างบ้านคนนั้นคือพี่ชายเพื่อนสนิท​ที่กัดกันทุกวัน​ พอเริ่มโตขึ้นเราต่างก็เปลี่ยนไป​ จนกระทั่งวันหนึ่งมันมาลงเอยที่... "อ้าย...จูบในวันนั้นมันดีหรือเปล่า"

ความฝันอันแรงกล้าของข้าตั้งแต่เกิดมาบนโลกใบนี้ คือทำทุกอย่างที่ตั้งใจไว้ให้สำเร็จ ก่อนจะหาสามี... แต่ข้าปลงแล้ว หากหามิได้ข้าจะบวชเป็นชีแล้วละทางโลกแทนเสียเลย

การโผล่เข้ามาอีกโลกหนึ่งโดยไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ ถือว่าพีคแล้ว ทว่าดันโผล่เข้ามาเป็นตัวประกอบที่กำลังจะดับอนาถกลางสนามรบก็พีคกว่า แต่ดันตื่นมากลางสนามรบอีกนี่สิ! แม่จ้าว ความตายอยู่ตรงหน้าฉันอีกแล้ว!