รักกันมาเจ็ดปี สุดท้ายความความรักของเธอก็มีค่าแค่...ของตาย วันนี้หัวใจเธอแหลกสลาย แต่เธอเก็บมันมาประกอบใหม่และเดินจากไปโดยไม่หันหลัง และแล้วเขาก็กลับมา แต่...เธอไม่ต้องการเขาอีกต่อไป

เขาให้สถานะเธอแค่…เมียชั่วคราว และเฝ้ารอวันที่จะได้…หย่า แต่ในวันที่เธอทิ้งใบหย่าไว้ให้ดูต่างหน้า ชีวิตที่เคยมีความสุขตลอดมา กลับเหลือเพียงคำว่า...จืดฉิบหาย

เพื่อรักษาแม่ คือเหตุผลที่ทำให้เธอเดินเข้ามาในชีวิตของเขา แต่คำว่า ไม่คู่ควร ทำให้เธอต้องเดินจากไป พร้อมกับ 'หนึ่งชีวิตใหม่' ที่เขาฝากไว้ในท้องของเธอ

'ใบหย่าและอิสรภาพ' คือสิ่งที่เธอมอบให้เขาตามต้องการ ส่วน 'ลูก' ในท้องคือเศษรักที่เขาเหลือไว้ให้เธอในวันที่จากลา

'ทะเบียนสมรส' คือสิ่งที่ตรึงความรักของเธอเอาไว้กับเขา และในวันที่ความรักของเขาหมดลง เธอจึงคืนอิสรภาพให้เขาด้วย 'ใบหย่า' และเหลือไว้เพียง 'ลูก' ในวันที่จากลา

ถ้าเขาจะหย่า เธอก็จะหย่าให้ แต่คำขอครั้งสุดท้าย "เป็นผัวที่ดีให้มันได้สักครั้ง"

ถ้าความรักคือการ 'รอ' แบบไม่มีจุดหมาย รอจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะให้สถานะของ 'ภรรยา' บางที เธอก็ควรออกจากสถานะ 'ของตาย' ของเขาเสียที

“รักแล้วพี่ คงรักนานแล้วด้วย แต่เพิ่งรู้เอาตอนที่เธอไม่อยู่แล้ว”

"ผมไม่ได้สนใจหรอกครับ ว่าเจ้าสาวจะเป็นใคร เพราะถึงยังไง แต่งกันไปสักพักก็ต้องหย่ากันอยู่ดี"

“ฉันรู้ และฉันคงไม่คิดกลับไปแน่ แต่ฉันอยากจะเตือนเธอว่า ถ้าคิดจะหาผัวใหม่ก็ช่วยดูให้มันดี ๆ ไม่ใช่เที่ยวนัดบอดไปมั่ว คว้าใครก็ได้เพื่อมาเป็นพ่อของลูกฉัน”

เมื่อความรักต้องจบลงด้วยการร้างลา เด็กน้อยที่เกิดมา จึงเป็นแค่ร่องรอยจากความเกลียดชัง

ยิ่งรักมาก เธอก็ยิ่งเลือนหาย ความรักของเธอเต็มหัวใจ แต่ความรักของเขากำลังอิ่มตัวและตัวตนของเธอกำลังจางหายลงไปทุกที

เพราะเขาต้องห่างไกลจึงทำให้ความรักกลายเป็นความเกลียดชัง และในวันที่เขากลับมาอีกครั้ง เธอจึงให้เขาเป็นได้แค่ 'คนแปลกหน้า'

ความรักบนความชิงชังไม่มีทางที่จะมาบรรจบกันได้ด้วยความสุข ร่างกายที่มอบให้เขาเชยชมเพียงเพื่ออยากได้ความรัก แต่มันก็เปล่าประโยชน์ ใบหย่า...คือของขวัญสำหรับเขา แต่...ลูกของเขาคือของขวัญสำหรับเธอ

ระยะเวลาไม่สามารถการันตี 'ความซื่อสัตย์' เงื่อนไขของการแต่งงานก็ไม่อาจห้ามหัวใจไม่ให้ 'หลงรัก' "แต่งแค่สามเดือนก็ได้แล้วเราก็หย่ากัน"

เธอเป็นแค่คนในความลับที่เขาต้องการจะปิดบัง เคียงข้างเขาทุกครั้งที่เขาต้องการ และคงไม่มีวันจะได้เป็น...ตัวจริง

ชีวิตและหัวใจที่เธอมอบให้เขาไปดูแล กลับถูกโยนทิ้งเพียงเพราะคำว่า 'ไม่คู่ควร'

เพราะคำโกหกของเธอทำลายความรักของเขา 'ลูก' ที่กำลังจะเกิดมา จึงกลายเป็นเพียง 'รอยบำเรอ' ที่ไม่ได้รับความรักจากเขาเช่นกัน

ความผิดพลาด จากความแค้นที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อ ทำให้ 'ลูก' ที่กำลังถือกำเนิดในท้องของเธอ กลายเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับเขา

วันที่มีเธออยู่ใกล้ ๆ เขาก็อยากจะผลักใสให้ไกลสุดสายตา แต่วันที่เธอหายหน้า รสชาติของชีวิตกลับมีแค่คำว่า “ขมฉิบหาย”