วันคืนกักขังหัวใจอันร้าวรานไว้ในเรือนไม้ที่เธอแสนชิงชัง บทเพลงที่แสนสุขกลับกลายเป็นโซ่ตรวนที่รึงรัดเธอไว้ให้แน่นหนายากจะสลัดหลุด คนรักผู้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างกลับทอดทิ้งไปราวกับสิ้นเสน่หา คงเหลือไว้เพีย

ความรัก...ไม่ว่าจะได้รับการยอมรับหรือไม่ แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็ยากเกินจะผลักไสให้พ้นไปจากหัวใจ เมื่อรักแล้วก็ต้องทำตัวเองให้ดีพอจะยืนข้าง ๆ เขาได้... นัทธมนเตือนตัวเองด้วยคำนั้นมาตลอด

าการออกคำสั่งกับหัวใจทำได้ง่าย ๆ โลกคงไม่วุ่นวายอย่างที่เป็น บางทีโลกอาจจะอยากบอกกับเราว่า... นี่แหละรสชาติของความรัก