ราตรีสีลูกกวาด

ตัวเองมีไอ้นั่นแท้ๆ จะให้คนอื่นเขาเป็นผัวได้ไงก่อนค่ะ

“อย่างยัยเฉิ่มเนิร์ดญาดาไม่มีทางได้กินกูหรอก ถ้าเป็นยูมิก็ว่าไปอย่าง วันละแสนมาวินก็เปย์ได้ไม่อั้น”

ตัวร้ายที่ได้รับบทพระเอก

หยอดมาตั้งสองปีได้แต่แดกแห้วทุกวัน แต่พอบอกกูว่ารวยคำเดียวมึงเสือกยอมเป็นเด็กเสี่ยซะงั้น

"ถ้าเธอรู้ว่าฉันคือผู้ชายหน้าตาขี้เหร่ที่นอนกับเธอในคืนนั้น เธอก็คงรังเกียจฉันไม่ต่างจากที่พี่สาวเธอทำใช่ไหม"

ถ้ามึงขยันอ่อย ผู้ช่วยอย่างกูก็ฟาดได้ไม่ยั้งนะครับท่านประธาน

“นายท่านเมื่อไหร่ท่านจะรักข้าเจ้าคะ” “ไม่รัก ทำไมฉันต้องรักเธอแสนดี”

...รักบ้างหรือเปล่า หรือเป็นแค่สิ่งของที่หวงไว้เล่นคนเดียว...

...ตอนเป็นผีทำได้แค่มอง แต่ตอนนี้ฉันจะทำให้เธอร้องครางอย่างเดียวเลยทูนหัว...

ความสุขของเขาคือการแกล้งเธอให้ร้องไห้ ส่วนความสุขของเธอคือการแก้แค้นเขาให้จงได้ จะเป็นอย่างไรเมื่อทั้งคู่ต้องมาแต่งงานกัน

เขาคนที่เธอเจอแค่ในความฝัน ฝันที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอเขาในชีวิตจริง ความรักสุดมึนที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้ระหว่างหนุ่มสุดขรึมกับสาวสุดมึนที่ไม่ยอมใคร มาร่วมลุ้นกันว่าเธอจะพิชิตหัวใจโหดๆของเขาได้อย่างไร

ถ้าพี่เอสซี่ไม่มีใคร สนใจมีหนูเป็นแฟนไหมคะ