คนหนึ่งเห็นค่าของความรักก็ตอนที่สายไป อีกคนรักเขาหมดหัวใจแต่ที่ได้กลับมาคือภาพลวงตาและความว่างเปล่า

อยากแต่งใช่มั้ย ได้ อยากแต่งก็จะได้แต่งแต่เตรียมตัวเอาไว้ให้ดี คนหนึ่งแต่งเพราะหน้าที่ กับอีกคนแต่งเพราะจำใจ แต่จะทำยังไง เมื่อร่างกายที่ปกติกับมีสิ่งที่พิเศษซ่อนอยู่

"อย่าทำให้กูโมโหเอ็ม""ยากวะ""เอ็มอย่าต้องใหกูหมดความอดทน""อย่าเสือกกับชีวิตของกู""หรือมึงอยากให้กูทวนความจำ ฮะ เอ็ม"เสียงตวาดดังลั่นพร้อมทั้งตัวของจิรายุทธที่ดึงตัวของเอ็มม่าให้หันหน้ามาหาตน

"กู๋ทำแบบนี้ทำไม ทำแบบนี้...ฮึก...ทำไม" "อย่าดื้อ กับกู๋อีก"กู๋มองหน้าของผมที่กำลังมีน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนอาบสองแก้ม ผมทนต่อไปไม่ไหว "บอก..ฮึก..บอกไม่ให้ดื้อทีกู๋ยังดื้อกับฟู่เลย กู๋ใจร้าย"

เพราะการแต่งงานเพื่อตัดปัญหาและตัดขาดจากบางสิ่งนำพามาสู่หายนะเมื่อต้องพบพานกับชายที่ชื่อชรันพี่เมียสารเลวไร้เหตุผลทั้งยังถูกลักพาตัวกล่าวหาว่ามีชู้ยัดเยียดความผิดข้อหาฆาตกร

หนึ่งคนทำทุกอย่างเพียงเพื่อแค่ต้องการเห็นรอยยิ้มของคนที่รัก หนึ่งคนเงียบไม่เคยพูดให้ใครเข้าใจ เก็บทุกอย่างเอาไว้และทำทุกอย่างตามที่ตนคิดว่าดี หนึ่งคนเป็นเหมือนลมปัดเป่าความทุกข์และหมอกควันให้จางหาย

ชีวิตที่แสนธรรมดาจะไม่ธรรมดาอีกต่อไปเพราะน้ำเมาเป็นเหตุเปลี่ยนชีวิตที่ดูปกติให้กลายเป็นชีวิตที่เหมือนกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย "กูถามว่ามึงเป็นอะไรกับมัน"ตาคมองจ้องราวกับมัจจุราช

-รักใดเล่าจะเท่ารักที่'ขอ' -สุขใดเล่าจะเท่า'สุข'ที่ได้ -เกลียดใดเล่าจะเท่า'เกลียด'ที่อยู่ในใจ -ขอใดเล่าจะเท่าขอให้ได้'รัก'จากเธอ