รวบรวมแฟนอาร์ทและนิยายที่วาดเองของอนิเมะเกมการ์ดบัดดี้ไฟท์ให้อยู่ในที่เดียวเนื่องจากจะลงทวิตก็ไม่มีใครเห็นจะลงเฟซก็ไม่มีเพื่อนชอบ เลยเด็กดีเลยแล้วกันอย่างน้อยๆคนที่ชอบอะไรคล้ายๆเราจะได้หาเจอ

Promare - อนิเมะชั้นดีที่ไม่ควรพลาด ลีออน ฟอร์เทียสวยมาก และนิยายรวมเรื่องนี้จะขอรวมทุกสิ่งอย่างเท่าที่หัวของไรท์เตอร์จะนึกออก

"ฝากทีนะ ไฮบาระ" "ช่วยทีนะ ไฮบาระ" "ฉันขอร้องล่ะไฮบาระ! ช่วยฉันเถอะ!" ดูเหมือนจะเป็นคำพูดที่ติดปากเขาไปซะแล้ว.. ทั้งๆที่ฉันไม่เคยต้องการแบบนี้เลยสักครั้ง

(จบแล้ว)ในวันธรรมดาๆวันหนึ่งที่ผมและแก๊งมาอัดคลิปด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา…แต่ทว่า..มันคงไม่ธรรมดาซะแล้วสิ ในเมื่อเราถูกดูดเข้ามาในเกมแล้วขอให้ช่วย..แน่นอนว่าถ้าปฎิเสธก็ได้เน่าตายอยู่ในเกมนี้

ตี้ดๆ ตี้ดๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ ทำให้ทาสุคุต้องหยิบมันขึ้นมาดูอย่างหน่ายๆ “ใครมันโทรมาป่านนี้..” จอโทรศัพท์ขึ้นเบอร์โทรที่ไม่คุ้นตา ทำให้เจ้าตัวถึงกับเป็นงง...

“อะไรกันคุณตำรวจ! พวกเรามีตั้งสองคนชนะอยู่แล้ว เนอะที่รัก!” กะแล้วเชียว พอได้ยินคำพูดเรียกคนรักแบบรักกันนักรักกันหนาก็พลอยทำให้ทาสุคุคิ้วกระตุกด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ก็นี่เป็นคู่ที่ห้าของวันแล้วน่ะสิ!!..

ซุ้มยิงปืน มือเรียวส่งเงินเยนจำนวนหนึ่งให้กับเจ้าของร้านไปแล้วรับลูกปืนพลาสติกมาถือไว้ก่อนจะหันมาถามคนที่เสนอตัวมาเป็นเพื่อน “กาโอคุง อยากได้อันไหนรึเปล่า”

“โร~กะ~” คราวนี้เคียวยะไม่ได้เอ่ยด้วยน้ำเสียงกดดัน แต่กลับใช้น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความร่าเริงแต่กลับน่ากลัวอย่าน่าประหลาด พร้อมกับเหวียงอีกฝ่ายลงเตียงไป “เคียวยะนายทำอะไรของนาย!!”

"ครับ" อีกฝ่ายกล่าวตอบรับก่อนจะค่อยๆก้าวเดินมาประชิดตัวขึ้นเรื่อยๆ ทำให้พนักงานชายเผลอถอยหลังโดยไม่รู้ตัว จนร่างไปชิดกำแพงในที่สุด...

“ขอบคุณนะ” “เรื่องอะไรเหรอ” “ไม่ต้องมาทำไก๋น่า ก็ที่นายช่วยฉันไว้ไง” “หึ ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายอยากขอบคุณใครแต่เอาเป็นว่าฉันรับไว้ละกันนะ คิกๆ”

ร่างที่ร่วงหล่นลงสู่ผื่นน้ำให้ให้ผมหายใจไม่ทั่วท้อง ถึงใจอยากจะกระโจนลงไปช่วยขึ้นมาตอนนี้ แต่นักฆ่ายังคงจ้องที่ๆร่างนั้นตกลงไป.. คงต้องให้มันไปก่อนสินะ.. 'รอฉันก่อนนะ.. คุณนักสืบ...'

ตี้ด ติ้ด ตี้ด ตี้ด เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้อง เป็นสันญาณว่าถึงเวลาที่ต้องตื่นแล้ว “อืออ” “เบสสสสสส ปิดนาฬิกาปลุกให้หน่อยยยยยย"

ใครมันโทรมาแต่เช้าว๊ะคนจะหลับจะนอน เสียงสบถอย่างหัวเสียดังขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ที่ดังอยู่....

ถ้าวันนั้นพิธีกรไม่บอกให้จับคู่ ถ้าวันนั้นเพื่อนไม่ลากให้เข้าวงไป ถ้าวันนั้นแม่ไม่ไล่ไป เราก็คงจะไม่ได้เจอกันอีกครั้ง...