เขาขอหย่าเพราะเธอให้ลูกไม่ได้ และเขาขอรีเทิร์นเพราะเธอมีลูกแฝดของเขา

“อองตอง เราหย่ากันเถอะ วันที่สามสิบเดือนหน้าเราต่างคนต่างอยู่ดีกว่า เฮียสุดจะทนแล้วจริง ๆ กำราบม้าพยศยังดีกว่ากำราบเมียไร้สติอย่างเธอ”

เธอ...อยากจากไปเพราะไม่เหลือใคร ส่วนเขา...อยากอยู่ต่อทั้งที่มีคนสาปส่งเมื่อหัวใจแตกสลายของคนสองคนพานพบกัน พวกเขาจะเยียวยากันและกัน หรือจะพากันหายไปตลอดกาล

“ผมเลือกได้ด้วยเหรอครับ คนหนึ่งแม่คนหนึ่งเมีย ผมต้องเป็นคนยังไงถ้าต้องทิ้งใครคนใดคนหนึ่ง”

ลุงใจร้าย อย่าดุหม่าม้าหนูนะ

เพราะการหย่าไม่ใช่เรื่องของเราสองคน แต่เป็นเรื่องของเราสามคนพ่อแม่ลูก

หอบลูกในท้องจากลาผู้ชายคนนั้นนานถึงเจ็ดปี แต่ต้องกลับไปหาเขาเพราะลูกชายร้องขอพบเจอปะป๊าก่อนเข้ารับคีโม “หนูไม่เคยเห็นปะป๊าเลย หนูอยากเจอ อยากรู้ว่าปะป๊าใจดีไหม”

“น้ำขิง ภัทรกลับมาหาน้ำขิงแล้วนะ”

“หยุด ห้ามออกจากบ้านเด็ดขาด ถ้าออกแม้แต่ก้าวเดียวเฮียจะถือว่าเราสองคนขาดสะบั้น ไอ...ไอ ไอกลับมาหาเฮียเดี๋ยวนี้”

‘หนูไม่มีพ่อจ๋าค่ะ แม่จ๋าบอกว่าพ่อจ๋าไปทำงาน ไปหาเงินเยอะ ๆ ตอนนี้พ่อจ๋ายังไม่กลับมาเลยค่ะ’

"เด็กคนนั้นตรงข้ามกับสาวที่เฮียชอบหมดเลยนะ หน้าตาหมวยจืดชืด ผมยาวมาก ใส่เสื้อมิดชิด ตัวเตี้ยอีกต่างหาก ขี้แยด้วย สเปกเฮียตรงไหน" นั่นสิสเปกเฮียช้างตรงไหน คงเพราะ....“กูชอบคนตาบอด ดูไม่วุ่นวายดี”

“หนูจะมีโอกาสอยู่ในหัวใจเฮียไหมคะ หรือต้องอยู่ในความลับอย่างนี้ต่อไป”

"我不喜欢你” “อยู่บนผืนแผ่นดินไทย มีเหล่ากงเป็นคนไทย ก็ควรพูดภาษาไทย ไม่ใช่แว้ด ๆ ภาษาจีนใส่เหล่ากงอย่างนี้ หรือว่าปากต้องการของแข็งคะ”

จมส์ที่เธอรู้จักหายไปนานถึงสิบสองปี กลับมาคราวนี้บอกว่ามีลูกมีภรรยาแล้ว