กุหลาบแห่งอัลบาอิน
"...ความรักและแรงปราถนาที่ฉันมีต่อเธอนั้นสุดแสนร้ายกาจ ไม่มีวันจบสิ้น ที่สุดแห่งความสับสน แม้แต่ความแค้นยังไม่อาจทัดเทียม..."
- 26
- 41.85K
- 594
- 1 เม.ย. 66 / 16:34 น.
"...ความรักและแรงปราถนาที่ฉันมีต่อเธอนั้นสุดแสนร้ายกาจ ไม่มีวันจบสิ้น ที่สุดแห่งความสับสน แม้แต่ความแค้นยังไม่อาจทัดเทียม..."
นิยามความรักสำหรับใครหลายคนอาจคือการเสียสละ แต่สำหรับเขาแล้วมันคือการช่วงชิง "ความกระหายในอำนาจของฉันยังไม่อาจท้าทายความรักที่มีต่อเธอได้"
เขาคือตำนานของความอำมหิต เธอคือทุกอย่างที่เขาไม่อาจเป็นและไม่อาจครอบครอง
แปะให้อ่านกันเล่น ๆ ก่อนนะคะ ขออภัยที่แปะช้าเพราะมัวแต่วุ่น ๆ อยู่
มีนักวิทยาศาสตร์บางคนเคยกล่าวไว้ว่า... โลกเรานี้มีมิติที่มองไม่เห็นซ้อนทับบนมิติที่เราอาศัยอยู่มากมาย ขึ้นอยู่ว่าเวลาและโอกาสที่เหมาะสมจะเปิดประตูให้มิติต่าง ๆ เหล่านั้นได้เชื่อมโยงถึงกันและกัน...
ศิวัชย้อนอดีตกลับไปแก้ไขความผิดพลาด นำใบสนซึ่งตายจากให้กลับมารักและอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ทว่า... เขากลับต้องเผชิญอดีตอันสับสน ต่างจากที่ประสบมาและความลับบางอย่างของหญิงอันเป็นที่รัก ซึ่งเก็บงำไว้จากเขา
แล้วปริศนาความเป็นมาเกี่ยวกับตัวอัสยุชก็ถูกไขออกมาทีละนิด ๆ รสาตลเป็นดินแดนเช่นไรกันเล่า... แล้วอมาวสีจักต้องพบกับสิ่งใดบ้างเมื่อนางเดินทางออกจากปัญจาบมุ่งสู่ รสาตลพร้อมด้วยอัสยุช...
เมื่อสุริยคราสอุบัติความพินาศจะปรากฏ... ทว่า... วันนั้นกลับเป็นวันที่นางถือกำเนิดเกิดขึ้นมาลืมตาดูโลก นครปัญจาบต้องล่มสลายเหลือไว้เพียงดรุณีน้อยผู้เป็นทายาทแห่งราชตระกูลอันชอบธรรม...
ขออนุญาตลบฉบับนี้ สำหรับผู้ที่ยังอ่านไม่จบกรุณาอ่านฉบับรีไรท์ครั้งที่ 3 ซึ่งอยู่ใน My-id ของผู้เขียนค่ะ
สาวหวานอย่างข้าวขวัญจะเลือกใครเมื่อมีชายหนุ่มสุดหล่อเทห์ซะอย่างคู่แฝดเอกดนตรีคีตกาลมาสนใจ... ติดตามความรัก และความฝันสู่การเป็นนักแซกโซโฟนของพวกเขาทั้งสามได้ค่ะ
เฮ้อ... ฉันก็ยี่สิบมานานแล้วนะแต่ยังไม่เคยมีแฟนซะที ได้แต่รอร้อรอคนที่จะมาจับจองพื้นที่ในหัวใจเมื่อไหร่จะมาซะทีน้า...