หล่อนพูดเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างมันง่าย ไกลกังวลไม่เคยวาดอนาคตของตัวเองไกลเกินสามวันหรอก ที่เป็นมาตลอดก็คือใช้ชีวิตให้อยู่รอดพ้นวันนี้ไปและทำท่าไหนก็ได้เพื่อให้มีลมหายใจต่อไปในวันพรุ่งนี้

ไกลจากที่ที่เรียกว่าบ้านหลายพันไมล์ มีความรักรอคอยผู้จะเข้ามาเป็นเจ้าของหัวใจ ณ ที่แห่งนี้ ไม่ว่าที่ใดย่อมกลายเป็นบ้าน เมื่อที่แห่งนั้นมีความรัก.

เกิดอะไรขึ้นกับความรักของฉันกัน ถามตัวเองว่ามาถึงจุดๆนี้ได้ยังไง นี่ฉันกำลังเจอกับอะไรอยู่ เมื่อความรักเล่นกล ซับซ้อนซ่อนเงื่อนเพื่อนคิดไม่ซื่อ แล้วฉันจะต้องทำยังไงให้ได้ผู้หญิงของฉันคืน

6 ปีแล้ว คำว่ารัก 2,622 คำออกจากปากฉันไป ไปพรั่งพรูกองเลอะเทอะเปรอะเปื้อนอยู่ตรงหัวใจของเธอ 6 ปี กับการเฝ้ารอ รอให้เธอตอบรับ รอให้เธอยอมรับ คำว่ารักที่ 2,623 เพิ่งออกจากปากไปเมื่อตะกี๊ และมันกลายเป็นอดีตที่เหมือนซ้ำราวอ่านเทป

“ฉัน.. ฉันรักเธอ ไม่ว่าจะที่ไหน.. โลกไหน” มูนกล่าวแค่นั้น จ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของเมนิสแล้วยิ้ม เรียวปากของหล่อนขยับไหวเปล่งคำพูดบางอย่างออกมาแต่มูนไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว

วันสุขเป็นคนธรรมดา แต่นิภาคือเจ้าของวัง วันสุขขี่เวสป้า แต่นิภามีรถไม่รู้กี่คัน วันสุขเลี้ยงหมาน่าตาตลก ส่วนนิภา ไม่มีหมา และไม่ตลก พรอะไรที่ขีดให้สองขั้วความต่างต้องมาเจอกัน และอะไรที่จะทำให้ดอกฟ้าการะเกดกับผักกระเฉดริมคูสมหวังในความรัก

"ขอต้อนรับสู่โลกของการเอาคืน ตั้งจิตนบ" นวินดากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่หญิงสาวที่อยู่ต่อหน้ากลับมิได้มีแววสะทกสะท้าน สิ่งเดียวที่ตั้งจิตนบคิดอยู่ในใจ เธอคิดถึงเค้าเหลือเกิน ไม่ว่าเค้าจะโกรธเกลียดเธอสักเพียงใดก็ตาม ....ขอต้อนรับกลับสู่หัวใจของฉัน

เรื่องนี้ต้องมีใครรับผิดชอบ.. วีวราไม่พูดอะไร เธอยืนจังก้าอยู่ที่โถงกลางห้อง มองไปรอบๆตัวด้วยสีหน้าโกรธขึ้ง ผู้มีปัญหาในเรื่องการแทรกซึม เออสิวะ ฉันรู้แค่ว่าจะอัดมันให้เละเท่านั้น

เดือนเมษนึกภาพตัวเองอยู่ในที่แห่งนี้ไม่ออกเลย ท่ามกลางผืนนา ฝูงไก่เริงร่า ควายอ้วนพีและหมูอุ้ยอ้ายในเล้า ที่สำคัญผู้หญิงที่ชื่อกันยาซึ่งไม่เคยพูดดีๆกับเธอเลยสักครั้งเดียวก็อยู่ที่นี่ด้วย

มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ หรือเป็นสิ่งที่ถูกขีดเอาไว้ ตั้งแต่แรก