กัวอวี้

วันนั้นชายผู้นั้นทิ้งนางไว้เบื้องหลังพร้อมกับเจ้าปีศาจน้อยที่อยู่ในครรภ์ ในวันนี้ที่นางมั่งมีชายผู้นั้นดันกลับเข้ามาในชีวิต อ้างสิทธิ์ความเป็นสามี แต่ช้าก่อนเพราะสามีข้านั้นตายไปนานแล้ว!

กลับมามีชีวิตทั้งทีดันมาอยู่ในร่างฮองเฮามารดาของแผ่นดิน! มารดาเจ้าเถอะ! บิดาพวกเจ้าเป็นใครกัน! เมียหายใจรวยรินถึงเพียงนี้ยังไม่ยอมมาดูใจ!

สตรีที่เบื้องหลังเต็มไปด้วยความลับ กับบุรุษปริศนาที่มาหลบอยู่หลังหอฮวาฉือ หากนี่คือหลุมพรางจะเป็นใครที่พลาดพลั้งก่อนกันเล่า...

“ท่านอ๋องน้อย เมื่อใดจะหยุดหาสามีให้ท่านแม่เจ้าเสียที!”

แต่ก่อนสตรีนางนี้ไม่มีปากไม่มีเสียง แต่มาบัดนี้กลับถือมีดเล่มใหญ่ชี้หน้าด่าทอจิ้นอ๋องกลางตลาด... "หยางกวง! หากเหยียบเข้ามาในร้านข้าแม้ครึ่งก้าวข้าจะเอาเลือดหัวของเจ้าออก!"

ครั้งนั้นสกุลหลูปัดการสู่ขอของอันอ๋องและส่งตัวบุตรสาวเข้าวังหลัง แต่โชคร้ายที่สกุลหลูกลับถูกฆ่าล้างตระกูลด้วยความผิดที่ถูกใส่ร้าย ทว่าสวรรค์กลับส่งหลูซีย้อนเวลามาอีกครั้งเพื่อแก้ไขเคราะห์ร้ายของตระกูล

“เหอลี่อิง เราหย่ากันเถอะ!” "เป็นบ้าอะไรตาแก่! แก่จะลงโลงอยู่แล้วจะมาหย่าอะไร ทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้สักสี่สิบปี! มาพูดตอนฉันจะเจ็ดสิบมันจะมีประโยชน์อะไร!”

“เหอลี่อิง เราหย่ากันเถอะ!” "เป็นบ้าอะไรตาแก่! แก่จะลงโลงอยู่แล้วจะมาหย่าอะไร ทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้สักสี่สิบปี! มาพูดตอนฉันจะเจ็ดสิบมันจะมีประโยชน์อะไร!”

เซี่ยเถียน แม่ทัพหญิงอันเกรียงไกรของแคว้นหนิงอัน ได้รับสมรสพระราชทานให้แต่งงานกับซ่งเทียนเหิง ขุนนางปลายแถวขั้นเจ็ด เพียงเพราะราชสำนักอยากจะลดทอนอำนาจในมือของแม่ทัพสตรีผู้นี้

ไม่รู้ว่าชีวิตของนางยังชอกช้ำระกำทรวงไม่พอหรือไร พอตื่นขึ้นมาความทรงจำตลอดสามปีของนางจึงมลายสิ้น แล้วก็ไม่รู้ว่าไปทำอีท่าไหนจึงมีสามีเป็นตัวเป็นตน พร้อมกับเด็กในท้องรอวันออกมาดูโลกเช่นนี้!

เฉิงเทียนสิ้นชีพเพราะยาพิษจากอนุภรรยาที่หวังทรัพย์สมบัติจากเขา แต่เหมือนสวรรค์จะเมตตาให้โอกาสสามีที่หูหนวกตาบอดหลงรักในตัวอนุภรรยาอำมหิตให้ได้กลับมาแก้ไขชีวิตของตัวเองอีกครั้ง

กลับมาเกิดใหม่ในนิยายที่ตัวร้าย ร้ายเสียยิ่งกว่าปีศาจ แต่ที่ร้ายไปกว่านั้นคือเฉินซื่ออิงจะต้องมาเลี้ยงปีศาจร้ายที่ว่านั่น

อ๋องผู้นั้นทำส่ิงไม่ต้องพระทัยหวงตี้จนถูกเนรเทศไปอยู่ยังชายแดน แต่นั่นยังไม่ร้ายแรงเท่าต้องตบแต่งหญิงชาวบ้านเข้ามาเป็นชายา เพราะหวงตี้อยากทำให้อ๋องผู้นั้นขายขี้หน้าจนอยากแทรกแผ่นดินหนี

จะลืมอะไรก็ลืมได้แต่เจ้าจะลืมภรรยาไม่ได้!

ใช้สำหรับงานเขียน

“เหอลี่อิง เราหย่ากันเถอะ!” "เป็นบ้าอะไรตาแก่! แก่จะลงโลงอยู่แล้วจะมาหย่าอะไร ทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้สักสี่สิบปี! มาพูดตอนฉันจะเจ็ดสิบมันจะมีประโยชน์อะไร!”