“ถ้าไม่พอใจ มากกว่าเงินก็ให้ได้ ยกเว้นฐานะเมีย…เฮียให้ไม่ได้”

เมื่อความแค้นขนานคู่ไปกับเส้นทางรัก คนหนึ่งจำต้องถอยห่าง ขณะที่อีกคน... เริ่มรักจนหมดใจ

“ถ้าความรักมันแทรกซึมเข้ามาในความรู้สึกสักนิด ปรางจะไม่เจ็บแบบนี้หรอก เพราะเฮีย...ไม่เคยทำให้คนที่รักต้องเสียใจ”

ตีรณาตัดสินใจหวนคืนสู่ดินแดนแห่งฝันในวันวานเพื่อครอบครองรักแรกที่เฝ้าคอย หากแต่โชคชะตากลับเล่นตลกทำให้ตกเป็นของชายไร้ใจที่ไม่ปรารถนา เขาทำให้หล่อนไร้ค่าเมื่อเป็นได้แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งซึ่งเขาไม่ต้องการ

ความปรานีคือสิ่งเดียวที่หล่อนปรารถนา แต่สิ่งเดียวที่ได้รับกลับมาคือความกระด้างเย็นชาที่เสียดแทงไปทั้งใจ... ให้หล่อนเหมือนตายทั้งเป็นเท่านั้นเอง!

ใบสมรสที่เธอประคองไว้นั่น เป็นแค่สัญญาว่าจ้างระหว่างเธอกับฉัน หากเธอปฏิบัติได้ดีตามข้อตกลง มันก็จะยังอยู่ดี แต่หากเธอปฏิบัติเลวเมื่อไร มันก็จะกลายเป็นหายนะสำหรับเธอทันที

เพื่อความสุขของทุกคนที่เขารักจนไม่กล้าทำร้ายใจให้เจ็บปวด เขาจึงหันมาทำร้ายใจเธอเพียงคนเดียวเพื่อจบปัญหา โดยไม่นึกบ้างเลยว่า...เธอก็เจ็บปวดเสียใจเป็นเหมือนกัน!

“เซ็นซะ แค่ปีเดียวแล้วผมจะหย่าให้” “คุณต้องการแบบนี้จริง ๆ ใช่ไหม แค่จดทะเบียนสมรสกัน แต่ไม่ได้รักกัน”

“ก็คุณปราปต์ไงคะ คุณปราปต์กำลังเก็บแป้งไว้ในที่ลับแล้วกลับไปแต่งงานกับผู้หญิงที่ตัวเองรัก แบบนี้ไม่เรียกว่าให้อยู่เป็นเมียเก็บหรือไง” “ฝืนใจอยู่ต่ออีกหน่อย...แล้วฉันจะปล่อยเธอไป”

หล่อนทำทุกวิธีทางเพื่อดิ้นหนีความอัปยศที่ได้รับ แล้วยังต้องหาทางดิ้นหนีหัวใจตัวเองไปให้ไกล ในวันที่รู้ว่าเขาหลอกใช้... ให้เป็นสะพานที่เหยียบข้ามไป... กรีดเฉือนหัวใจใครอีกคนให้ตายทั้งเป็นไม่ต่างกัน!

หนึ่งคำลาที่พูดออกไปอย่างเลือดเย็นในวันนั้น เสกฝันร้ายที่แสนเร่าร้อนโอบรัดกายหล่อนให้มอดไหม้ในวันนี้ วันที่ตกมาอยู่ในเงื้อมมือของคนรักเก่าอย่างไม่ตั้งใจ!

“สัญญาหนึ่งปี นี่เพิ่งจะเจ็ดเดือน” “คุณจะให้ฉันต้องทนอยู่ไปเพื่ออะไร” “เพื่อรอวันที่ผมจะหย่าให้เมื่อครบปีไง ถึงเวลานั้น… อยากจะไปไหนก็ไป ไม่รั้งไว้แน่”

มัลลิกาก้าวเข้ามาในชีวิตของ เจตน์ พิพัฒน์ อย่างคนไร้ศักดิ์ศรี เขาจึงย่ำยีอย่างใจร้ายใจดำทุกวินาที... ที่เรือนกายเปลือยเปล่าร้อนผ่าวของเราแนบชิดสนิทกัน

พิมพ์พระจันทร์ไม่คิดว่าการเดินทางไปทั่วยุโรปในวันอกหักเพื่อพักใจ จะทำให้หล่อนตกเป็นผู้หญิง(ชั่วคราว)ของคนรักที่หายสาบสูญไปหมั้นกับคนอื่นอีกครั้ง

เมื่อความรักบริสุทธิ์กลายเป็นเพียง ‘ของตาย’ ความรักสุดท้ายที่เขามอบให้จึงไม่ต่างอะไรจาก ‘คมมีดที่กรีดเฉือนหัวใจเธอ’

‘ถ้าเดียร์ท้องจะทำไง’ ‘เธอคิดว่าฉันควรทำยังไงกับสิ่งที่ไม่ต้องการ เก็บไว้…หรือกำจัดทิ้ง!’

‘ถ้าเหมยยอมมาเป็นผู้หญิงของผม ปัญหาทุกอย่างที่เหมยแก้ไม่ตกจะจบลงด้วยดีทันที’ ‘แต่คุณรุทธ์กำลังจะหมั้นอีกไม่กี่วันนี้แล้วนะคะ’ ‘ก็แค่ชั่วคราว ไม่เห็นต้องคิดมาก’

“สัตว์เลี้ยงก็คือสัตว์เลี้ยง มีหน้าที่เล่นสนุกให้เจ้าของพอใจ ไม่มีสิทธิ์เสนอเงื่อนไขหรือเรียกร้อง!” “สัตว์เลี้ยงบางชนิดมันก็ไม่เชื่องอย่างที่คิดหรอกค่ะ โดยเฉพาะกับคนที่มีบุญคุณแต่ทำร้ายมันไม่หยุด”

คราแรกก็คิด...ว่าเขาคงมีเมตตาถึงได้รับเธอมาอุปการะให้พ้นภัย แต่พอรู้แล้วว่าไม่ใช่...ความรู้สึกของเธอจึงเปลี่ยนแปลงไป มองเห็นเทพบุตรในหัวใจ...เป็นอสุราตัวร้ายในบัดดล

กรัณฑาไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่หล่อนเพิ่งถอดรองเท้าตบหน้าไปเมื่อคืน… จะเป็นประธานผู้กุมบังเหียน ผู้ที่ถูกเรียกว่าอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหารในเช้าวันนี้!