เสือร้ายกับกระต่ายป่า

ร่มธรรมฟังแล้วพยักหน้า "คุณพูดถูก นอกจากแขนขายาวอย่างอื่นก็ยาวไม่แพ้กัน" เจ้าของห้องมองเขาอย่างไม่เชื่อหูรีบยัดผ้าเช็ดตัวใส่มือเขาด้วยสีหน้าแดงก่ำ "งั้นคุณก็หาเอาเองแล้วกัน อยากใส่อะไรก็ใส่" ว่าแล้วก็เตรียมเผ่น ร่มธรรมมือไวคว้าแขนคนขี้ตื่นไว้จนเธอสะดุ้งโหยง "คุณจะไปไหน" "แล้วคุณทำอะไรคะ?!" "ก็คุณจะหน้าแดงทำไม หรือกำลังคิดลึกไปไกล" "ฉันไม่ได้คิด!" "นั่นสิคุณไม่น่าจะใช่คนลามกอะไรแบบนั้น เพราะที่พูดผมหมายถึงกระดูกสันหลัง ผมชอบนอน คุณคิดแบบนั้นไหม" แววตาคมกล้าไหวระริกทอประกายวิบวับ การได้ทำให้คนตรงหน้าเป็นแบบนี้เหมือนว่าจะเยียวยาจิตใจเขาที่เธอคิดหนีมานอนบ้านยาย ย้ายที่อยู่โดยไม่บอกเขาก่อน ทำเอาเขาร้อนใจรีบตามมา คราวนี้ณที่รักไม่สนใจกิริยาต่อหน้าเขาแล้ว เธอค้อนใส่อย่างหมั่นไส้ เมื่อเข้าใจว่าเขากำลังแกล้ง "เปล่า! ฉันเข้าใจว่าเป็นอย่างอื่น" คนที่พยายามฝืนกลั้นขำเลิกคิ้วมองสบตากลมโตของคนที่ยอมเปิดเผยอารมณ์ออกมาเสียทียิ้ม ๆ "คุณคิดว่า?" "ฉันหมายถึงจมูกค่ะ ฉันง่วงขอตัวนะคะ" ว่าแล้วทำท่าจะเดินหนี แต่คนน่าโมโหกลับยังไม่ยอมจบ เขาหัวเราะออกมาเหมือนว่าอารมณ์ดีเต็มประดา เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเต็มตาว่าเขายิ้มขนาดนี้ "ผมนึกว่าหมายถึงลิ้นซะอีก"