จินห์จุฑา, กนกนุช

ดวงตาคมกริบฉายแววเจ้าเล่ห์จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของเธอ รอยยิ้มมุมปากยกยิ้มน้อย ๆ เอ่ยแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงเย้ายวน "เธอเคยบอกว่าพี่เหมือนแมว งั้นเธอกล้าพอที่จะรับเลี้ยง แมวอย่างพี่ไว้หรือเปล่า"

เขาถูกตามไล่ฆ่าเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่โชคดีได้เธอที่เป็นเพียงผีไร้บ้านยืมร่างคนอื่นมาใช้ช่วยไว้ สุดท้ายเขาตอบแทนด้วยการอยากได้เป็นเมีย ต่อให้ปฏิเสธอย่างไรคนเอาแต่ใจอย่างเขาก็จะเอาให้ได้

ถ้า...เขารักเธอจะดีแค่ไหน ถ้า...เธอไม่ไปจะดีเพียงใด ถ้า...หัวใจตรงกันคงไม่ไปไหน สุดท้าย ถ้า...เขาแต่งงานไป และเธอไม่ใช่เจ้าสาวจะเกิดอะไรขึ้น

เกิดเป็นหญิงแท้จริงแสนลำบาก ถึงไม่อยากแต่งงานเป็นสะใภ้ภูธร แต่เพราะคำว่าบุญคุณค้ำคอ พอแต่งงานมานึกว่าจะแค่เหนื่อยธรรมดาใครจะรู้ว่าหน้าที่ 'เมีย' นั้นเหนื่อยมากกก

เธอแค่ทำผิดแผน แต่เขาน่ะมาผิดห้อง ที่ต้องได้กลับไม่ได้ ที่ไม่อยากได้ดันต้องรับไว้เพราะจำใจ แต่ทำอย่างไรได้จบศึกต้องแยกจาก แต่เธอดันพลาดท้องนี่แหละ ปัญหา!

ปลัดหนุ่มมาดนิ่งปะทะสาวน้อยจอมซน หากเปรียบเขาเป็นหิน เธอก็จะตั้งตนเป็นน้ำ กัดเซาะใจแข็ง ๆ ของเขา ถึงสุดท้ายจะเข้าตำรา “น้ำหยดลงหินทุกวัน หินบอกรำคาญ ไปไกล ๆ” ก็ช่าง เธอจะนั่งเฝ้าหินให้หินทลายสักตั้ง

เจ้านกนั่น ไม่สิหมอนั่นกลับคว้าข้อเท้าเธอไว้มั่น ขณะกำลังจะหันไปมองกลับต้องร้องกรี๊ดออกมาเมื่อร่างกายหนาไร้เสื้อผ้าห่มกายได้ย้ายร่างจากพื้นโผมาหาเธอแทน เลือด! เลือดทั้งนั้นเลย!!!

“หนูหงส์ลูก...” นั่นไงถ้า'ลูก’เมื่อไหร่จะมีภัยมาเยือนทันที “ขาาาป้าตรี” สะเลเตหันไปมองคุณแม่ของเจ้าบ่าวที่ปรี่เข้ามาหาเธอด้วยสภาพหน้าเป๊ะผมปัง “ช่วยป้าด้วยเถอะจ้ะตอนนี้เจ้าสาวหนีงานแต่งไปแล้วลูก"

...รสขมของกาแฟที่อีกฝ่ายน่าจะดื่มไปก่อนหน้ามีความหวานและหอมเจืออยู่จาง ๆ เขาไม่ได้พยายามจะบีบคั้น แต่อารมณ์อันหลากหลายที่ผสมปนเปยิ่งกดยิ่งประทุนั้นช่างน่าโมโห เขาเหมือนคนหิวโซขาดอาหารเป็นแรมเดือน

ในเมื่อเขาก็โสด เธอก็โสด แล้วทำไมเธอจะไม่ร่วมวงกระโดดทวงคนของเธอคืน งานนี้บอกเลย ลูกสาวของเขาก็เหมือนลูกของเธอ เพราะเธอถือคติเลิฟยูเลิฟยัวร์ด็อก ก็บอกแล้วว่าเธอนี่แหละแม่ของลูก!

อุตส่าห์ปฏิญาณแล้วว่า จะไม่รักเขา แต่หัวใจไม่รักดีก็ไม่เชื่อฟัง เขาเป็นเจ้านาย ส่วนเธอก็แค่ผู้จัดการส่วนตัวส่วนหัวรวบหาง จะอ้างอะไรให้ได้รักดีล่ะจึงจะไม่ถูกว่ากินบนเรือนเคลื่อนย้ายกลายเป็นกินเจ้านาย!

เธอแทบเป็นบ้าเมื่ออยู่ ๆ หลานชายวัยห้าขวบถูกวิญญาณคนอื่นมาสิงร่าง กลางวันเป็นเด็ก กลางคืนเป็นผู้ใหญ่ที่แสนเอาแต่ใจ และมันคงไม่น่าหนักใจเท่ากับว่า ผู้ชายหน้าหนานี้ดันเป็นว่าที่เจ้านายของเธอ!

อีกแล้ว....เธอตื่นขึ้นมาในสภาพนี้อีกแล้ว นับตั้งแต่แต่งงานกันมาหนึ่งเดือนกว่าเธอพูดได้ไม่เต็มปากว่าเธอไม่เคยล่วงเกินสามีในนามสักครั้ง อย่างน้อยเมื่อคืนก็มีหลักฐานยืนยันว่าเธอได้ ‘ล่วงเกิน’ เขาไปแล้ว..

คนที่ ‘ขาย’ ตัวเองด้วยสรรพคุณขับเสมหะแทบจะตบปากตัวเอง เอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ “เข้าหอนี่ก็ปลอม ๆ เหมือนเมียปลอม ๆ ใช่ไหมคะ” ดวินถลึงตาใส่ “ใครได้เป็นเมียจริง ๆ ชาตินี้คงปวดหัวตาย!”

เธอไม่ได้ตั้งใจมาหลอก เขาต่างหากที่จ้องแต่จะจับผิด กุลกันยาจะอยู่รอดปลอดภัยจากการจับจ้องพร้อมตะครุบของคุณหมอหน้าหล่อ ขวัญใจพยาบาล แต่เป็นอันธพาลสำหรับกุลกันยาไหม...

เขา...ลูกชายเจ้าหนี้ที่มาสู่ขอน้องสาวเธอไปเป็นภรรยา และบอกกับเธอว่าวันวิวาห์เขาจะตาบอด เธอ...ลูกสาวคนโตของลูกหนี้ที่ต้องก็กลายไปเป็นตัวแทนของน้องสาว แต่เพราะเป็นเธองานแต่งจึงต้องมีข้อแม้...

เธอแค่มาทวงสัญญาที่เคยพูดสมัยมัธยมว่าถ้าอายุ 30เมื่อไหร่ หากยังไม่มีใครตั้งใจจะแต่งงานกัน แต่ชีวิตจริงไม่ใช่นิยาย ผู้ชายที่เธอได้มานั้นช่างร้ายเหลือรับนับว่าเธอพลาด ถ้าขายขาดตอนนี้มีใครจะซื้อไว้ไหมนะ?

จะทำอย่างไรเมื่อเธอดันไปมีค่ำคืนเร่าร้อนกับเจ้านายของตัวเองโดยที่เขาไร้สติแล้วเธอดันท้อง จะลาออกก็ไม่ได้ แต่หากจะอยู่ต่อก็ไม่รู้ว่าจะอ้างว่าท้องกับใครดี ในเมื่อเขาไม่ใช่คนที่เธอควรมีลูกด้วย!

“แต่ฉันหนาวแล้วนะคะขอกอดหน่อยได้ไหม ฉันหนาวจริง ๆ นะ”เธอพยายามไขว่คว้าเพื่อโผเข้าหาไออุ่นจากคนหน้าดุเธอต้องการเขามาก ขณะเดียวกันก็สับสนกับความต้องการนี้จนถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา กุลพัทธ์ขบกรามจนขึ้นสัน

หากเธอเป็นคนเอาความลับของเขาไปเผยแพร่ก็เท่ากับว่าเขาสามารถจัดการคนอย่างเธอได้อย่างไม่มีเงื่อนไข ในเมื่อเธอไม่รักษาสัญญา เขาก็ไม่จำเป็นต้องเป็นสุภาพบุรุษกับเธออีก!