ทวงแค้นฝืนชะตารัก

อดีตทำให้ข้าต้องร้าย อดีตทำให้ข้าต้องตอบโต้ ยอมร้ายเพื่อปกป้องคนที่รัก อดีต ปัจจุบัน อนาคต ไม่เคยคิดจะรักผู้ใด โปรดจำไว้ทุกอย่างคือ การหลอกลวง ** แค้นนี้ไม่อาจให้อภัยได้ แม้นข้าสิ้นใจ วิญญาณข้าจะตามทวงแค้น ลากพวกเจ้าไปชำระความในนรก!! ********************** **คัทซีน** “เจ้าเป็นหมอแต่อ่อนไหวง่ายเสียจริง” แม่ทัพหนุ่มเอื้อมมือไปกอบกุมพวงแก้มสีเลือดฝาด ใช้ปลายนิ้วโป้งเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็ดึงมือกลับมาไว้ข้างลำตัว “ข้าอ่อนไหว แต่ไม่ได้อ่อนแอ ขอบคุณที่เช็ดน้ำตาให้และให้ข้ากอด” ฟางหงฮวาเงยหน้าขึ้นมองนัยน์ตาสีอำพันอย่างไม่หวาดหวั่น รอยยิ้มเขาคล้ายกับกำลังดูถูกนางแต่การกระทำนั้นอ่อนโยนอย่างแปลกประหลาด “พูดได้ดี ข้าชอบ หากมีโอกาสพวกเราคงได้พบกันอีก" ฟางหงฮวาหันกลับไปมองแม่ทัพหนุ่มและองครักษ์ทั้งสองที่กำลังเดินจากไป หัวคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นต้องการจะสื่ออะไร ‘ข้าชอบ’ ชอบนางหรือว่าชอบคำพูด ทำไมต้องพูดจาให้สับสน แล้วยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยถามให้กระจ่างชัดเขาก็เดินจากไปเสียแล้ว