บ่วงรักเมียเด็ก

แม้ "ลูก" จะเกิดจากความไม่ได้ตั้งใจ เกิดกับคนที่ตนไม่ได้รักไม่ได้รู้จักแต่ "กตตน์" ก็ยืนยันจะรับผิดชอบ เขาไม่ต้องการให้ลูกเกิดมาเป็นเหมือนตนเอง "นริลญา" สาวน้อยผู้โชคร้ายหรือจะเรียกว่าโชคดีดีที่ต้องมาแบกรับหน้าที่ของ "แม่" ทั้งๆ ที่ยังไม่พร้อม สาวน้อยกำลังจะมีอนาคตที่สดใส กำลังจะได้ใส่ชุดนักศึกษาเข้ารั้วมหาวิทยาลัย แต่ทุกอย่างก็หยุดชะงักเพียงเพราะ เรื่อง "คืนนั้น" คืนเดียว และยิ่งได้มาเจอกับพ่อของลูกโดยไม่บังเอิญก็กลัวหรือเกินว่าเขาจะมา "แย่งลูก" ไปจากตนเอง +++++++ ว้าย! “ทำไมต้องหนี?” กตตน์ถามเสียงเข้มพร้อมกับเดินมาขวางอยู่ตรงหน้าของสาวน้อยพร้อมกับมือใหญ่ที่กำข้อมือเล็กแน่นขึ้นด้วยเธอพยายามจะบิดมือออกจากมือหนาของตัวเองอย่างต้องการอิสระ “ไม่ได้หนี และก็ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ” “มาหาหมอตามนัดเหรอ และลูกของเรากี่เดือนแล้ว” กตตน์ถามอย่างมั่นใจ “ลูกของเรา? คุณคงเข้าใจอะไรผิดแล้วแหละค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณ และพ่อของลูกฉันก็กำลังมา” เธอตอบพร้อมบุ้ยปากไปทางด้านหลังของคนตัวโต ด้านกตตน์มองตามไปทันทีก็เห็นชายแปลกหน้ากำลังเดินยิ้มมาทางตนและเด็กนี่ยืนอยู่ “ตอนเด็กฉันกินปลาเยอะ หลอกฉันไม่ได้หรอก” เขาไม่เชื่อหรอกว่าไอ้หน้าอ่อนนั่นจะเป็นพ่อของลูกในท้องเธอ ก็ในเมื่อเขามั่นใจเต็มร้อยว่าเป็นตัวเองแน่นอน ‘โกหกไม่เนียนเอาซะเลย’ เขาพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นสายตาเป็นกังวลของเธอ แม้เธอจะพยายามปิดบังไว้ก็ตาม หึหึ เสียงแค่นขำของคนพาลทำให้เธอรู้สึกใจหวิวๆ รู้สึกกังวลและกลัวว่าเขาจะมาแย่งเจ้าตัวเล็กในท้องตนเอง มือน้อยลูบกุมท้องตัวเองอย่างกลัวๆ “ท่าทางของเธอไม่ได้บอกว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกฉันนะเด็กน้อย ปากเธอพูดโกหกได้ แต่สายตาเธอมันโกหกฉันไม่ได้ เราควรต้องคุยกันแล้วแหละ เด็กดีของฉัน” มือใหญ่ยื่นออกไปหมายจะคว้าจับข้อมือเล็กของหญิงสาว แต่เสียงทุ้มเข้มของผู้มาใหม่ก็ดังแทรกขึ้นก่อน ++++++ “คุณมาทำไม?” มือที่กำลังถักถุงเท้าไว้ให้ลูกน้อยก็หยุดพร้อมกับมองคนที่เดินเข้ามาหาตัวเองที่นั่งอยู่บนโซฟาขนาดเล็กที่ใช้นั่งเล่นของบ้าน “ฉันมาหาเธอและลูก ฉันจะมาอยู่กับเธอและลูก ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะดูแลเธอและลูกน่ะเด็กน้อย” เขาเดินมาทิ้งตัวนั่งเบียดร่างอวบอิ่มของนริลญาและเธอก็ขยับตัวถอยห่าง เขาก็ยิ้มและขยับตาม “เมื่อวานฉันขอโทษที่ทำให้ร้องไห้ และฉันไม่ได้คิดจะแย่งลูกไปจากเธอเด็กน้อย เราสามคนพ่อแม่ลูกต้องอยู่ด้วยกัน อยู่ดูเขาเติบโต ส่วนเรื่องแต่งงาน ฉันพูดจริง ถึงเราจะเพิ่งรู้จักและไม่ได้รักกัน แต่อนาคตอะไรก็ไม่แน่นอนนี่เด็กน้อย” มือใหญ่หนาของกตตน์ยื่นมาจับกุมมือเล็กพร้อมกับก้มสบตากลมโตของสาวน้อยที่กำลังมองตนเองด้วยความไม่พอใจ “ปล่อยมือหนูเดี๋ยวนี้!” เธอสั่งพร้อมกับดึงมือตัวเองออกจากอุ้งมือหนาหยาบกร้าน “ทำไมดื้อแบบนี้ฮึ ถึงจะไล่ฉันยังไง ฉันก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะย้ายมาอยู่กับเธอที่นี่เด็กน้อย จะอยู่จนกว่าหนูจะใจอ่อนยอมรับฉัน” คำพูดจริงจังของกตตน์ทำให้นริลญาหยุดดึงมือออกจากอุ้งมือหนา “ทำไมคะ? ทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้ ถ้าทำแบบนี้เพื่อ ‘ลูก’ ก็อย่าดีกว่าค่ะ ถ้าคุณต้องการเป็น ‘พ่อ’ หนูจะบอกเขาแน่นอนว่าคุณเป็นพ่อของลูกและจะไม่ปิดกั้นคุณกตตน์และลูกแน่นอนค่ะ” “เด็กน้อย เธอเข้าใจฉันผิดแล้ว ฉันไม่ต้องการแบบนั้น ฉันต้องการทั้งเธอและลูกไปอยู่กับฉัน ฉันไม่อยากให้ลูกต้องมีปมที่พ่อกับแม่แยกกันอยู่ แยกกันเลี้ยงเขา ฉันอยากให้เขาโตมาในบ้านที่มีทั้งพ่อและแม่เฝ้าดูการเติบโตเขา ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนฉัน” ท้ายประโยคของกตตน์เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อนึกถึงอดีตของตนเอง เขาเกิดมาไม่เป็นที่ต้องการของพ่อกับแม่