รุ้งจันทร์พันใจ

“จะปิดประตูทำไม” ตรัยคุณถามแล้วเบี่ยงตัวเดินเข้าห้องโดยไม่รู้สึกว่ากำลังรบกวนหรือรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของใคร รุ้งจันทร์ขมวดคิ้วมุ่นเดินตาม ไม่รู้จะนั่งตรงไหนในเมื่อตรัยคุณจับจองพื้นที่บนเตียงไปก่อน “จะยืนค้ำหัวผมอีกนานไหม” เมื่อถูกทักแบบนั้นเลยทรุดตัวนั่งบนพื้น เงยหน้าแหงนคอตั้งบ่ารอฟังว่าเขาจะพูดอะไร ตรัยคุณมองการกระทำของอีกฝ่ายอย่างคิดไม่ถึง ปกติรุ้งจันทร์ก็กวนประสาทเขาหน้านิ่งอยู่แล้ว มาตอนนี้เพิ่งหายป่วยไม่รู้ว่าที่เป็นนี่มึนยาแก้ไข้หรือตั้งใจตีรวนกันแน่ “ขึ้นมานั่งบนนี้ไปนั่งทำไมที่พื้น” “เดี๋ยวก็จะต่อว่าอีกว่านั่งเสมอผู้ใหญ่” “ก็แล้วตอนนอนทำไมไม่พูดแบบนี้”