นักธุรกิจพ่อลูกอ่อน

เขาไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองเผลอไข่ทิ้งไว้ในท้องพนักงานในบริษัท กว่าจะรู้ว่าเป็นพ่อคนลูกน้อยก็ครบห้าเดือนแล้ว รณภพ หัวเสียฉีกผลตรวจดีเอ็นเอทิ้ง ไม่อยากเชื่อ ทว่าเขาจำนนด้วยหลักฐาน เขายอมรับเลี้ยงลูก ส่วนแม่ของลูกเขาไม่ยอมรับ! เฟื่องลดา เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาไม่เคยมีตัวตนในสายตาเขา เพราะอยากเลี้ยงดูและอยู่ใกล้ลูก จึงต้องยอมทนฟังคำดูถูกย้ายเข้ามาอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ณ ที่แห่งนั้น ไม่มีวันไหนเลยที่เขาไม่ด่าทอตนเอง แค่ทำหน้าที่แม่ให้ดีที่สุดเฟื่องลดาคิดเท่านั้น แต่ไม่เคยรู้เลยว่าเขาจะบังคับให้หล่อนเป็นทั้งแม่และเมียบำเรอ . "คุณจะทำอะไร ไหนบอกจะพิสูจน์ไง" "ก็นี่ไง บทพิสูจน์ที่ฉันกำลังร้องขอ" "เธอต้องนอนกับฉัน" "ไม่" ตะคอกกลับวิต่อวิ ออกแรงดิ้นเฮือกเดียวก็ถูกเขาจับกดลงแน่นมากขึ้น "ไม่มีทาง!" ร้องยืนยันแล้วมองเขาด้วยดวงตาขลาดเขลามองล่อกแล่กรอบรถอยากให้มีใครผ่านมาช่วยเหลือ แต่เหมือนเขาคิดไว้แล้วว่าจะพามาทำอะไรถึงเลือกจุดนี้ มันเงียบ เงียบมาก แม้แต่คนไร้บ้านสักคนยังไม่มี เฟื่องลดายกเท้าขึ้นถีบท่อนขา อย่างน้อยก็อยากหลุดออกจากพันธนาการนี้ "อื้อ!" ครางลั่น ถูกเขาวางมือปิดปาก ฝ่ามือเย็นหยาบกระด้างสอดเข้ามาใต้เสื้อดันมันขึ้นมากองใต้คอ "ก็ไม่บอก ซื้อเสื้อชั้นในให้ผิดไซซ์เลยเห็นไหม!" คนบ้า สายตาหล่อนด่าออกไปอย่างนั้นจึงถูกลงโทษด้วยรอยจูบร้อนๆ "อ้า" เรียวปากสวยหลุดเสียงร้องน่าเกลียด เขาแนบริมฝีปากเบียดลงมาจูบอีกครั้งคราวนี้จูบเขาเต็มไปด้วยความร้อนแรง เร่งเร้า กายสาวเดือดพล่านเริ่มมีอารมณ์ร่วมอย่างเห็นได้ชัด มือหล่อนอ่อนแรงลดลงวางแนบข้างลำตัว มีบางจังหวะที่กระตุกขึ้นมาตี คิวซีผ่าน อา ฟิต สวรรค์ชัดๆ รณภพพอใจที่ไม่พบคราบรักหรือร่องรอยกายถูกบุกจากความใหญ่หรือยาวของคนอื่น "อืม ต้องแบบนี้สิ ถึงน่าเชื่อหน่อยว่าไม่ได้ไปนอนกับใครมา" "รู้แล้ว ก็ ปล่อยสิ อื้อ ยังจะ อา ทำทำไม" หลับตาสะบัดหน้าไปมาหวีดร้องจังหวะการเร่งของเขาที่กำลังทำให้หล่อนเสียการควบคุม "อยากทำ" เขาตอบ และย้ำ "อยากได้"