ดุจห้วงทิวาวาร

ใจหนอใจ ไยจึงขบถต่อผู้เป็นเจ้าของ ควรชิงชังกลับแสนรัก ยามได้ยลรักกลับเหลือเพียงรอยสลักมั่น..ดุจห้วงทิวาวาร สายลมพัดโชยมาเอื่อยๆ ให้ได้กลิ่นดอกจำปาในมือ แววตาที่บุรุษจับจ้องแม่หญิงตรงหน้านั้นพราวระยับเล่นเอาเจ้าหล่อนถึงกับแสร้งหลบตาหันไปมองซุ้มดอกไม้ข้างเรือนแทน ปกติมือของนักรบนั้นคุ้นชินกับการถือ...