โอม..อยากเสกเวทย์ท่องมนตร์เป่าคาถา ให้เจ้ารักเพียงข้าอย่าแปรผัน ตั้งนะโมร่ายมนตราให้พบกัน ผูกใจมั่นตราบนิรันดร์เถิดแก้วตา

ใจหนอใจ ไยจึงขบถต่อผู้เป็นเจ้าของ ควรชิงชังกลับแสนรัก ยามได้ยลรักกลับเหลือเพียงรอยสลักมั่น..ดุจห้วงทิวาวาร

เธอ…คือแม่ค้าขนมหวานแห่งตลาดบ้านจีนลูกของสตรีที่ผู้คนในกรุงศรีอยุธยาต่างตราหน้าว่าเป็นหญิงแพศยาในโรงรับชำเราแก่บุรุษ และเขา…คือบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนแห่งเจ้ากรมท่าซ้าย แล้วบทสรุปแห่งรัก..จะจบลงเช่นไร

หลงใดบ่ห่อนเทียมหลงรัก หลงพักตร์ผูกจิตพิสมัย หลงเจ้ามอบรักปักดวงใจ หลงใดไป่เทียมหลงพธู

โอ้เจ้าขวัญกมลของพี่ จักชาติภพนี้ฤาชาติภพไหน จิตพันผูกเพียงขวัญฤทัย ตราบสิ้นอสงไขยรักเพียง..ขวัญเจ้าเอย

จักมอบรักหทัยภักดิ์เจ้านิรันดร์ เพียงภพนั้นมิอาจกั้นมั่นภักดี

ถ้าไม่อยากเจ็บก็ไม่ต้องรัก แต่สุดท้าย...ก็ทำไม่ได้อยู่ดี

เมื่อเธอคือคนที่ถูกเลือกให้เป็นผู้ปลดพันธะแห่งกงล้ออดีตา บ่วงรักสัตตบุษย์จึงนำพาให้เขาและเธอมาพบกัน

รอยกาลจารจำฝังรอยรัก ลอยรอยปักหยั่งรากเสน่หา เหลือเพียงรอยจารจำไร้คำลา รอเวลาบรรจบพบรอยกาล