ขยับรักเข้ามาอีกนิด

“เห็นมั้ย ฉันบอกแล้ว ว่าลีต้องมีเสี่ยเลี้ยง” เสียงกระซิบกระซาบของโยธินดังขึ้นขณะที่สายตายังจับจ้องไปยังท้ายรถคันนั้น บุษกรกำมือแน่น รู้สึกหงุดหงิดแทนเพื่อน เธอรู้ดีว่าปราลีไม่ใช่คนแบบที่ทุกคนเข้าใจ “พูดอะไรบ้าๆนะโย” เอ็ดเสียงเบา โยธินยักไหล่ไม่ใส่ใจ “ช่างเถอะ มันเป็นเรื่องของเขา ส่วนพวกเรา ไปฉลองกันดีกว่า” โยธินตบบ่าเพื่อนสาวเบาๆ ก่อนเบือนหน้าไปมองรามิล ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ตาคมคู่นั้นอ่านไม่ออก เขาคงไม่รู้ว่ามันคิดอะไร หากไม่เห็นกรามแกร่งที่ขบจนเป็นสันนูน บ่งบอกว่าอารมณ์ ของเจ้าตัวไม่ปกตินัก