ตอนเข้าหาก็ผลักใส ตอนตัดใจก็พาตัวเองเข้ามาพัวพันธ์ สร้างพันธะความรับผิดชอบมากมายมาผูกมัดเธอให้ดิ้นไม่หลุด

“แม่เมยขา”เสียงเล็กๆทำให้คนที่เพิ่งเดินผ่านไปหันมามอง หญิงสาวรีบคว้าร่างของลูกน้อยอุ้มเดินออกไปทันที ทว่ากลับช้ากว่าคนตัวโตที่ก้าวมาประชิดด้วยความเร็วที่เธอไม่ทันคาดหมาย “เด็กนี่ใคร”

“พี่ภู!”ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นภูดิษปรากฏตัวอยู่ในห้อง ใบหน้าคมแสยะยิ้มหากดวงตากลับมีแววโทสะ กวินตารั้งผ้าห่มขึ้นมากอดไว้แน่น “ออกไปจากห้องแก้มเดี๋ยวนี้”

"ผมจะทำให้แพรรู้ว่า ต่อจากนี้ไป...แพรเป็นของผมเพียงคนเดียว" ก่อนที่แพรไหมจะทันได้เอ่ยอะไรต่อ คิรินก็ปิดปากเธอด้วยจูบที่ร้อนแรงและเร่งเร้า ขณะที่ทุกสัมผัสของเขาค่อยๆ ละลายเธอไปกับความปรารถนา

ท่านกับข้า ชาตินี้ชาติหน้า อย่ามาเจอกันอีก!

“ไอ้หมอนั่น ชอบมันหรือเปล่า”คำถามทื่อๆทำให้คนฟังพูดไม่ออก ความเงียบทำให้คนรอคิดไปได้หลายทาง จอมราชหรี่ตามองคุณหมอหน้าหวาน “พี่ถาม”รักษิตาถอนหายใจออกมาเบาๆ “ค่ะ” “รักษิตา!”

‘ชอบค่ะ คุณกานต์เข้ามาให้ห้องว่านทำไม แล้วเข้ามาได้ยังไงคะ’ เขาไม่ตอบแต่มองไปยังลูกกุญแจที่วางอยู่บนหัวเตียง ‘คบกับมันเหรอ’ ‘คะ’

หมากกระดานนี้ ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่า จันทร์เจ้าขา

“ฉันเกลียดเวลาที่เธอหัวเราะให้ผู้ชายคนอื่น... เกลียดเวลาที่เธอหลบหน้าฉัน... แล้วฉันก็เกลียดตัวเองที่ต้องมานั่งเป็นบ้าเพราะเธอ!”

“หวานไม่ได้ชอบพี่ภีมแล้ว” วาสิตาบอกเสียงเรียบ เจ็บแต่จบ ไม่มีแล้ว วาสิตาที่เทิดทูนความรักไว้เหนือหัว ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นค่าก็ต้องกลับมารักตัวเอง “เพราะไอ้เอก?” หญิงสาวส่ายหน้า

“เห็นมั้ย ฉันบอกแล้ว ว่าลีต้องมีเสี่ยเลี้ยง” เสียงกระซิบกระซาบของโยธินดังขึ้นขณะที่สายตายังจับจ้องไปยังท้ายรถคันนั้น บุษกรกำมือแน่น รู้สึกหงุดหงิดแทนเพื่อน เธอรู้ดีว่าปราลีไม่ใช่คนแบบที่ทุกคนเข้าใจ

ตลอดเวลาที่รู้จักชีคอัลฟาผ่านคำบอกเล่าของดาริกา กลายเป็นว่าเธอชอบฟัง ฟังทุกเรื่องราวที่เกี่ยวกับเขา จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี รู้ตัวอีกทีความรู้สึกพวกนั้นก็ตกตะกอนเป็นก้อนเล็กๆอยู่กลางอกเสียแล้ว

‘ที่ระบาย’ คงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากตกอยู่ในสถานะนี้ สำหรับเขา พิชญาเป็นเพียงที่ระบายความเจ็บแค้นชิงชังที่ชยันต์มีต่อพี่สาวของเธอ ผู้หญิงแพศยาที่ใช้วิธีสกปรกแลกกับสถานะนายหญิงแห่งไร่แสงอรุณ

“ค่าเสียเวลา หวังว่าเธอจะมีชีวิตที่ดี” ...ไร้หัวใจ... หญิงสาววางมันลงที่เดิม เข้าใจทุกอย่างแล้ว ขาเรียวก้าวลงจากเตียงตรงไปยังตู้เสื้อผ้าหยิบกระเป๋าที่ครั้งหนึ่งมารดาของเขาเป็นคนเอามาให้

“โกรธอะไร ไหนตอบสิ” ดวงตากลมสวยมองราเชนอย่างไม่เข้าใจ มือบางพยายามดันร่างเขาออก ใบหน้าหวานบึ้งตึง ปากหยักบดจูบลงมาปิดกลั้นเสียงหวานไม่ให้เอื้อนเอ่ยใดๆออกมา

“ให้น้ำได้ทำตามใจตัวเองสักครั้งนะคะ ถ้าวันนั้นมาถึงแล้วอาหนึ่งยังไม่เปิดใจให้น้ำ อิสระที่อาหนึ่งต้องการน้ำยินดีคืนให้ทันทีค่ะ”

คนอย่างการัณต์ไม่มีทางยอมเสียเปรียบ หญิงสาวสะท้อนในอกเมื่อคิดว่าตนเป็นสินทรัพย์ชิ้นนึง มีค่าแค่หลักประกันเงินกู้เท่านั้น