ลูกไม้หล่นไม่ไกลรัก

“นอนไม่หลับหรือ” เสียงทุ้มดังขึ้นท่ามกลางความเงียบและแสงสีส้มนวลของโคมไฟ “ก็...ค่ะ” บรรดาเพื่อนๆ ที่แต่งงานกันไปก่อนหน้าบอกว่าคืนเข้าหออย่าหวังว่าจะได้จู๋จี๋ดู๋ดี๋กับสามี เพราะเหนื่อยมาทั้งวันถึงขนาดว่าหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย แล้วทำไมเธอไม่เป็นแบบนั้นบ้างเล่า หรือเพื่อนจะโม้เกินเหตุ “ไม่ง่วงแล้ว ?” “ค่ะ ทำไมหายง่วงขึ้นมาดื้อๆ ก็ไม่รู้” ณัฐกานต์เอี้ยวตัวตอบ นอกจากเพราะมีเขานอนร่วมเตียงแล้ว อีกสองสาเหตุที่ทำให้เธอนอนไม่หลับคงมาจากห้องไม่ได้มืดสนิทและไม่มีหมอนข้างให้ก่ายขากอด “หนาวหรือเปล่า พี่เบาแอร์ให้ไหม” ชายหนุ่มบอกด้วยความหวังดีเนื่องจากเห็นเพียงใบหน้าสวยเฉี่ยวเท่านั้นที่โผล่พ้นผ้านวมขึ้นมา “ไม่หนาวค่ะ กำลังดี พี่ต้นนอนเถอะ เดี๋ยวน้ำตาลคงง่วงแล้วหลับไปเองนั่นแหละค่ะ” ฟังคำบอกอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง เนติพัฒน์ก็รู้ได้ทันทีว่าเหตุผลคงเป็นเพราะกลัวเขาทำมิดีมิร้าย ริมฝีปากหนายกยิ้มกระหยิ่มใจ ก่อนเอ่ยสิ่งที่ทำให้ขนทุกเส้นบนร่างกายคนฟังพร้อมใจกันยืนตรง “งั้น...พี่เกาหลังให้ไหม” “ห้ะ ! อะไรนะคะ” กะ...เกาหลังอย่างนั้นหรือ เกาหลังแล้วยังไงต่อล่ะคะพี่ต้นกล้า !