ว ร ศิ ษ ฏ์

เธอคลี่ยิ้มในขณะที่นิ้วยังคงวนเวียนอยู่ที่เดิม แหงนมองจอมขู่นิดหนึ่งแล้วซบหน้ากับอกเขาดังเดิม "วันไนต์สแตนด์หรือเปล่าคะ" "ทำไม วางแผนทิ้งพี่หรือไง หืม"

"ลูกบอกว่าอยากมีน้องค่ะ" สัญญาห้าปีที่ตกลงกันไว้กำลังจะสิ้นสุดลงในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า...คงไม่ผิดใช่ไหมหากเธอจะมัดใจมัดกายคนที่เป็นทั้งสามีทางพฤตินัยและเป็นทั้งพ่อของลูกคนแรกไว้ด้วยลูกคนที่สอง

"พี่เขยไม่ว่าง แต่ฉันยังว่าง เป็นผัวให้เธอตอนนี้ยังได้" เขาก้มมองหน้าอกอิ่มแล้วลูบคางตัวเอง คิดจะเป็นมือที่สามระหว่างพี่สาวเขากับพี่เขยอย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะแม่คุณ ! อยากมากนักจะจัดให้ฟ้าเหลือง

หวานใดเล่าน่าแอบมองเท่าหวานหน้า หวานใดเล่าน่าสบตาเท่าหวานยิ้ม หวานใดเล่าน่าทดลองเท่าหวานชิม หวานใดเล่าจะน่าลิ้มเท่าหวานใจ

เธอคือเครื่องระบายอารมณ์ คือผู้หญิงบำเรอความใคร่ ไม่มีสิทธิ์เป็นอย่างอื่นนอกเหนือจากนี้

“อยากป่วยตายหรือไง กินยาเดี๋ยวนี้” “เก็บคำพวกนี้ไปสั่งลูกน้องเถอะค่ะ” บรมัตถ์ลอบถอนหายใจ คงถือว่าตัวเองเป็นพยาบาลถึงได้ดื้อนัก ออกคำสั่งที่ไหน เขาเป็นห่วงล้วนๆ...เมียใครใครก็ห่วง ก็หวง !

แววตาเศร้าๆ ทำให้ดาษดามั่นใจว่าตัดสินใจไม่ผิด หลังจากนี้กุลปาลีจะกลายเป็นหนึ่งในความรับผิดชอบของเขา ... แถมยังเป็นความรับผิดชอบที่เขาเต็มใจรับไว้เสียด้วย

“แล้วทำไมซีต้องคิดถึงพี่ปราบด้วยล่ะ” หญิงสาวปดคำโต ปล่อยให้เข้าใจแบบนี้ก็ดี คนอะไร เรียนจบตั้งดอกเตอร์ แต่แค่เรื่องง่ายๆ อย่างเธอแอบรัก แอบคิดถึงมาหลายปียังดูไม่ออก

ความรักที่ให้ไปไม่มีทางได้สิ่งเดียวกันกลับมา เพราะสำหรับเขา เธอเป็นเพียง ‘ตัวแทน’ ที่ต้องจากไปในวันที่ ‘ตัวจริง’ ของเขากลับมา

หล่อนคือน้ำเปล่ารสชาติจืดชืด ส่วนเขาคือน้ำผึ้งในบางครั้ง คือยาขมในบางครา แต่เมื่อหยดลงมาก็ทำให้น้ำใสๆ ในแก้วมีรสชาติ

จากรักแรกพบ กลายเป็นคนของหัวใจ แม้คนทั้งโลกหันหลังให้ แต่เขาจะเป็นโลกใบใหม่ให้เธอ

“พี่ไม่เคยชอบใคร ชอบแค่เธอคนเดียว ไม่อยากเป็นแค่พี่ชายเธอแล้ว พี่ต้องทำยังไง”

เปิดเรื่อง 30 สิงหาคม 2558

นิ้วเรียวไล้เบาๆ ไปทั่วแก้มทารกน้อยที่เพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่กี่ชั่วโมง พลันน้ำตาก็หลั่งรินเมื่อนึกถึงผู้ชายที่ 'เคย' บอกว่ารักเธอหมดใจ "ลูกจ๋า หนูเหมือนพ่อเหลือเกิน...แล้วเมื่อไรแม่จะลืมเขาได้สักที"

เปิดชื่อเรื่อง 25 มีนาคม 2558 ค่ะ ^ ^

แต่งงานทั้งที นอกจากได้สามี ยังได้ลูก (ติด) มาอีกหนึ่ง