ฤๅพรหมอธิษฐาน (ชุดลิขิตเหนือกาล)

อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้พลอยรุ้งฟื้นขึ้นมาในร่างของเด็กแปดขวบเมื่อร้อยกว่าปีก่อน! ระหว่างที่มัวแต่สนใจเหตุการณ์ตรงหน้า เท้าข้างหนึ่งเกิดพลาดก้าวลงไปในแม่น้ำ ทำให้ตัวเธอพลัดตกลงไป ตูม! เสียงน้ำกระเซ็นซ่านเรียกให้บ่าวไพร่วิ่งกรูกันมายังศาลา มีบ่าวคนหนึ่งทันได้เห็นว่าคนที่ตกลงไปคือนายของตนจึงรีบตะโกนเรียกให้คนลงไปช่วย ทว่า...บ่าวพวกนั้นมัวแต่ตกตะลึง กว่าจะกระโจนลงไปในน้ำ คนที่นั่งเรือแจวผ่านมาก็กระโดดลงไปก่อนแล้ว พลอยรุ้งกำลังจะถีบตัวเองขึ้นจากน้ำ หากต้องตกใจเมื่อมีอ้อมแขนของใครบางคนมากอดรัดแนบแน่น อารามตกใจทำให้เธอดิ้นรนสุดแรงเกิด พยายามใช้มือตบตีใครคนนั้น แต่ไม่บังเกิดผลแต่อย่างใด เพราะเรือนร่างของเขาใหญ่โตและแข็งแกร่งกว่าเธอมาก หญิงสาวยังคงดิ้นรนกระทั่งใครคนนั้นลากเธอขึ้นมาเหนือน้ำ คิดว่าเขาคงจะปล่อย แต่เปล่าเลย...ตัวเธอกลับถูกพันธนาการแน่นหนากว่าเดิมด้วยอ้อมแขนทั้งสอง! “หยุดดิ้นเสียเถิด ฉันมิได้มาทำร้าย เพียงแต่ได้ยินพวกบ่าวไพร่มันตะโกนกันว่าหล่อนว่ายน้ำมิเป็นเลยตั้งใจมาช่วย” สุ้มเสียงและจังหวะจะโคนในการพูดช่างคุ้นหูนัก พลอยรุ้งหยุดดิ้นโดยพลันพร้อมกับลืมตาโพลง ภาพตรงหน้าไม่ชัดสักเท่าไหร่ แต่ใกล้กันเพียงนี้ก็มากพอที่จะทำให้เธอจดจำเขาได้ คนที่กำลังกอดรัดเธอไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น...หลวงเทพไกรศรนั่นเอง!