แค่รักกันบ้างก็พอ

“อ๊ะ! คุณทิวากร! ลีเจ็บ! อึก! มันแรงเกินไป!” “จะให้เพิ่มอีกสองพันค่าเจ็บตัว” “งั้นแรงอีกค่ะ แรงกว่านี้ได้โปรด” “หึ! อยากได้เพิ่มเหรอวราลี?” “คุณทิวากร…ลีขออีกค่ะ ขอรุนแรงกว่านี้!” “ได้ งั้นผมจะจ่ายให้เพิ่มอีกห้าพัน รวมเป็นหมื่นสอง แต่ว่า...ผมขอกัดนะ” __________ “บอกให้ทั้งโลกรู้ไปเลยว่าลีขายตัวให้คุณ! ลีไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ถ้าคุณปลื้มเขารู้แล้วจะไม่อยากยุ่งกับลี ลีก็ไม่ว่าอะไร มันเป็นสิทธิ์ของเขา แต่รู้อะไรไหม? ลีกลัวว่าเขาจะไม่แคร์เรื่องนี้น่ะสิ ก็ถ้าเขาชอบลีจริง…ลีว่าเขามองข้ามมันไปได้อยู่แล้ว ดีเสียอีกถ้าเขาจะรู้ ลีจะได้ไม่ต้องมานั่งปิดบังอะไร ไปบอกเลยค่ะ! ไปบอกตอนนี้เลย!” หมับ! “ลีเจ็บ!” “ยังไม่ได้ออกแรงสักนิดจะเจ็บได้ยังไง? ไม่ต้องมาทำเป็นสำออยวราลี!” “ฮึก! เป็นคนแบบนี้เหรอคะคุณทิวากร? เป็นคนชอบใช้กำลัง! ชอบกดขี่ข่มเหงคนไม่มีทางสู้!” “ใช่ ผมเป็นแบบนี้แหละ มาดูกันสิว่าคุณไม่มีทางสู้จริงไหม ถ้าคิดจะคบกับไอ้ปลื้ม…ก็เอาเงินสองล้านมาคืนผม!” “คุณรู้ว่าลีไม่มีปัญญา ก็เลยใช้มันมาขู่ คุณบีบบังคับให้ลีไม่มีทางเลือก!” “ใช่ คุณคิดถูก ไปหาเงินสองล้านมาคืนผมภายในวันพรุ่งนี้! แล้วจะไปคบกับไอ้ปลื้มหรือจะไปตายที่ไหนก็ไป! แต่ถ้าหามาไม่ได้ ก็ใช้ร่างกายของคุณชดใช้มาซะ! กลับมารองรับแรงกระแทกจากผมจนกว่าจะใช้หนี้ครบ!” __________ “จะไปไหน?! คิดว่าตบผมแล้ว ด่าผมแล้วจะเดินหนีกันไปง่าย ๆ เหรอวราลี?! คิดว่าตัวเองเป็นใคร!” “ก็เป็นอีตัวไง! เป็นผู้หญิงไร้ค่าที่ขายตัวให้คุณ! เป็นนังชั้นต่ำไร้ค่า เป็นขอทาน…เป็นแม่งทุกอย่างที่อยู่ต่ำใต้โคลนตม! ลี…มันก็แค่เศษสวะที่พวกคนชั้นสูงคิดว่าจะทำอะไรก็ได้ จะเหยียบย่ำให้จมดินเท่าไรก็ไม่ผิดอะไร! ลีเป็นได้แค่นั้นแหละ!”