ยอมแล้วทูนหัวอยากมีคนข้างตัวเป็นคุณ

" ฉันชื่อ ตรีลักษณ์ แต่คุณจะเรียกฉันว่าที่รักก็ได้นะ" หญิงสาวบอกพลางซ่อนยิ้มไว้อย่างเต็มที่ ตามองผู้ชายต่างชาติที่ตนเองเอาปูนแดงหมายหัวว่าชาตินี้ต้องได้เป็นผะ... เอ่อ เป็นคนรักให้ได้ มือบิดผ้าเช็ดหน้าไปมาจนมันจะฉีกอยู่รอมร่อ "โอเค... ผมจะเรียกคุณว่า... อืม อะไรนะ" คนพูดไทยไม่ได้ขมวดคิ้ว พยายามออกเสียง "ทะ... ที" " ที่... รัก ค่ะ ช้าๆ ที่...รัก" กรี๊ดดด นึกภาพเขาเรียกเธอแบบนี้ต่อหน้าสาวๆคนอื่นในมหาวิทยาลัยสิ อาจารย์ภาษาไทยผู้เงียบขรึมประจำภาควิชากลั้นเสียงหัวเราะแห่งชัยชนะไว้ "โอ.." ศาสตราจารย์หนุ่มตาน้ำข้าวยิ้มกว้าง " ที..." ^/////^ ตรีลักษณ์ยิ้มบางๆก่อนจะตาเหลือกเมื่อเขาเรียก " ทีเรกซ์ โอ... เป็นชื่อที่น่าสนใจนะ แต่ก็เหมาะกับคุณดี ทีเรกซ์ ต่อไปนี้ผมจะเรียกคุณทีเรกซ์" " เอ่อ... ไม่ใช่ค่ะ คือ เอ่อ" "ทีเรกซ์ น่ารักดี ผมชอบไดโนเสาร์ตั้งแต่เด็กๆแล้ว" แบรทลี่ย์ยิ้มสดใสให้เธอ ชะนีไทยที่กำลังจะอ้าปากแย้งว่าเขาเรียกผิดเลยพูดไม่ออก หญิงสาวยิ้มเจื่อน... น่ารักดี น่ารักดี น่ารักดี คำนี้สะท้อนก้องในหัวเธอ.... เอาวะ... " ค่ะ ทีเรกซ์ก็ทีเรกซ์" หญิงสาวถอนหายใจเฮือก ก้มหน้าอย่างออกอาการเซ็ง เลยไม่เห็นแววตาพราวระยับอย่างคนกลั้นหัวเราะของผู้ชายที่นั่งตรงกันข้าม ผู้หญิงใส่แว่นหนาผมม้าตรงแหน่วหน้าเขาไม่รู้เลยว่าเขาแกล้งเธอ .. มีอีกหลายอย่างที่ตรีลักษณ์ไม่รู้เกี่ยวกับเขา เช่นว่า ... เขาพูดและฟังภาษาไทยได้รู้เรื่องดีพอๆกับเจ้าของภาษาทีเดียว แบรทลี่ย์ยิ้มตีหน้าซื่อ เมื่อเธอเงยหน้ามอง ...................................................... เธออยู่ในวัยที่เรียกว่ารถไฟป้ายสุดท้ายวิ่งเลยป้ายไปนานแล้ว ความโสดช่างโหดร้าย และผู้ชายดีๆก็หายาก เมื่อฟ้าส่งผู้ชายดีๆที่หล่อมากมาให้ ตรีลักษณ์เลยทำทุกอย่างเพื่อมัดใจเขาไว้ เอาล่ะนะ... มารยาห้าร้อยเล่มเกวียนของสาวไทย ปฏิบัติการอ่อยแบบละมุนละไม..จึงเริ่มขึ้น