กลรักแก้วกัลยา

“ที่นี่เป็นไร่ที่สวยมากนะคะ จะว่าไปก็น่าเปิดให้เข้ามาเที่ยวชมจริง เดี๋ยวนี้มีคนทำธุรกิจแนวนี้ค่อนข้างมาก” “ผมไม่ชอบให้คนนอกเข้ามา” เมฆินทร์บอกง่ายๆ “อ้าว... ถ้าอย่างนั้นแก้วก็รบกะ...” “ยกเว้นคุณ” คนที่เดินมาเคียงข้างเธอบอกสั้นๆ หญิงสาวที่จะบอกว่าเธอมารบกวนเขาก็เลยชะงัก แก้วกัลยาเงยหน้ามองอีกฝ่าย แล้วก็พลอยหยุดเดินไปด้วย เมื่อเห็นเขามองมาที่เธอก่อนแล้ว ดวงตาคมดุดันเสมอนั้น ตอนนี้กลับอ่อนเชื่อม และริมฝีปากที่ถ้าชอบเม้มตึงอยู่เสมอก็เหยียดออกเป็นรอยยิ้ม เห็นฟันขาวสะอาดเรียงเป็นระเบียบ “กฎทุกอย่างในชีวิตผม ยกเว้นให้คุณคนเดียว แก้วกัลยา” “...” แก้วกัลยานิ่งไป เธอมองเขาอย่างงุนงง “อะไรนะคะ” “หมายความตามนั้นแหละ” พูดอีกทีไม่ได้แล้ว ! เมฆินทร์เดินนำหน้าทิ้งเธอไปเลย สาวคนสุดท้ายของบ้านงามละเอียดเผยอริมฝีปาก มองตามแผ่นหลังสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่ก้าวพรวดๆราวจะหนีใครไปด้านหน้า หญิงสาวมองเขาอยู่ครู่ สมองประมวลผลประโยคเมื่อครู่ของชายหนุ่ม แล้วหญิงสาวก็ยิ้มบางๆ เดินตามเขาไป