ในขณะที่เธอทุ่มเทและอดทนเพื่อเขา แต่เขากลับนอกใจเธอหลายครั้ง ทั้งโกหกทั้งตอแหลสารพัด แต่คนเราทุกคนมีจุดสิ้นสุด เธอเองก็ไม่ได้ต่างจากใคร ไม่พูดไม่ได้แปลว่าโง่ อดทนก็ไม่ได้แปลว่าจะเป็นดังนั้นตลอดไป!

สามีตาบอดคนนี้หัดเจียมตัวหน่อยไม่ได้หรือไร ชอบจิกหัวใช้ไม่พอปากแซ่บเหมือนกับมีสุนัขทั้งฟาร์มไปอี๊ก! แต่ใครแคร์ ใครจะแคร์ก็ช่าง แต่เสี่ยวเฉียวไม่สน ด่ามาก็เถียงกลับ! ตีเธอก็ถีบคืน อย่านะ! อย่านะ!

สามีตาบอดคนนี้หัดเจียมตัวหน่อยไม่ได้หรือไร ชอบจิกหัวใช้ไม่พอปากแซ่บเหมือนกับมีสุนัขทั้งฟาร์มไปอี๊ก! แต่ใครแคร์ค่ะคุณ? ไม่มี๊ ส่วนใครจะแคร์ก็ช่าง แต่เสี่ยวเฉียวไม่สนทั้งนั้น ด่ามาก็เถียงกลับ!

นางรักเขาหมดใจ แต่เขากลับมองไม่เห็นค่า ยังพอทำใจอดทน แต่เขากลับกินไม่เลือก แม้แต่สหายรักของนางเขาก็ไม่เว้น เห็นทีรักนี้คงต้องตัดใจ ในเมื่อรักมากไปแล้วไร้ตัวตน เช่นนั้นนางก็จะถอยมารักเพียงตนเองก็พอ!!!

เป็นนักเขียนอยู่ดีๆ ตื่นมาอีกทีดันกลายเป็นนางร้ายที่ต้องตายตอนจบเสียได้ วายป่วงจริงๆเลยชีวิตฉัน!

ใครมันจะคาดว่าเกิดใหม่ทั้งทีนางจะได้สามีทันทีเช่นนี้ แต่เพราะนางเป็นสตรียุคใหม่ก็เพียงเสียตัวมิใช่หรือไรจะกะไรนัหนาจบแล้วก็ให้มันแล้วกันไปสิ! แต่ถึงจะคิดเช่นนั้นนางกลับสลัดบุรุษหน้าทนหมื่นราคะมิได้!!!

โสดอยู่ดีๆ พอรู้ตัวอีกทีว่าดันข้ามภพมาเท่านั้นเธอก็ว่าซวยหนักมากแล้วกลับยังมาถูกสามีทอดทิ้งไปแต่งานใหม่ดูเหมือนโชคชะตาจะยังเล่นตลกกับเธอไม่พอเพราะยังดั๊นเผือกมีลูกสาวติดมาอีกหนึ่ง อกอีเดือนจะแตกจร้า!

สามหนาวก่อน'ถานเมิ่งจี'เป็นหนึ่งในคนที่ทำให้คู่หมายของเขาถึงแก่ความตายพร้อมเด็กในครรภ์พออีกสามหนาวต่อมานางกลับมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าวิงวอนขอความเมตตาจากเขาเช่นนี้หรือ'หลี่ปิงเฉิง'จะไม่ฉวยโอกาสชำระแค้น!

'บุตรทั้งสองข้าเต็มใจรับเอาไว้เอง ส่วนมารดาสารเลวเช่นเจ้าจะไสหัวไปตายที่ใดก็ไป!' หึเก้าเดือนมิเคยใส่ใจพอคลอดออกมากลับคิดได้ว่าพวกเขาคือบุตรท่านมันไร้สามัญสำนึกเกินไปแล้ว'อู๋หลิงเซียว!'

สามีของนางเขาร้ายกาจ เขาคือพญายมแห่งฉงชิ่ง แต่สหรับนางบุรุษนามเซียวซานหลางเขาคืออภิชาตสามี เช่นนั้นแล้ว...ท่านพี่ ท่านจะร้ายก็จงร้ายไปเถิด ฮูหยินเซียวเช่นข้านี้จะส่งสริมสามีเอง! อภิชาตสามีผู้ข้ารักยิ่

ไม่มีผัวไม่ถึงตายแต่หากนางไม่มีเงินซื้อข้าวกินนั่นต่างหากที่นางจะต้องตายจริง! ผัวไม่สนแล้วไงใครแคร์ขอเพียงมีบ้านอุ่นมีข้าวให้กินจนอิ่มส่วนผัวสมควรตายมันจะไปกกอนุจนหัวใจวายตายก็ช่างหัวมันสิ!

แต่งงานได้นางก็ขอหย่าขาดได้เช่นกันให้มานอนกอดหนังสือสมรสนั่นมิใช่วิถีของอี้หลานฮวาผู้นี้อยู่แล้ว หักหลังนางไม่พอ ยังบังอาจทำลายชื่อเสียงสกุลอี้ของนางเช่นนั้นนางจะไม่เป็นมันแล้วพระชายาผู้ถูกหมางเมิน!!

ใบชาก็ต้องเร่งเก็บสามีเฒ่าเจ้าเล่ห์นางก็ต้องเอาอกเอาใจน้องๆกำพร้าก็ต้องเลี้ยงดูบัดซบ!เกิดเป็นลู่ชิงเยี่ยนไยจึงยากยิ่งนัก! (คำเตือน!นวนิยายเรื่องนี้18+ดังนั้นต่ำกว่าสิบแปดปีไรต์ไม่แนะนำให้เสพนะคะ)

หนึ่งคำเขาก็ชิงชังนาง สองคำเขาก็ว่านางต่ำต้อย พอคำที่สามก็กล่าวหายัดเยียดให้นางเป็นเพียงอนุภรรยาไร้ค่า! แต่เดี๋ยวนะท่านแม่ทัพ เหตุใดคนไร้ค่าผู้นี้จึงถูกท่านจับกลืนลงท้องไม่เลือกเวล่ำเวลาเช่นนี้กันเล่า

ข้ามภพทั้งทีขอสามีรักเดียวใจเดียวไม่ได้หรือไร ไยนางต้องมาโผล่ในร่างฮูหยินเอกแสนจะอ่อนแอและเจ้าน้ำตาถูกอนุภรรยารังแกด้วยซวยอีหลี!หึ!แต่นับจากนี้พวกเจ้าจะได้รู้หากข้าจะเป็นฮูหยินข้าต้องยืนหนึ่งเท่านั้น!

สวีฉีเฟิ่งนั้นคิดตบแต่งสตรีโง่เขลาสักนางมาเป็นภรรยาให้ได้หลอกใช้ ทว่าไยที่ได้มาจึงกลายเป็นนางปีศาจจิ้งจอกเก้าหางผู้เค็มยิ่งกว่ามารดาทะเลไปเสียได้?!!

เซียวหมิงเยว่นางใช้ชีวิตสาวใช้ท้ายจวนอยู่ดีมีสุขมาหลายหนาวมิคาดวันเลวคืนร้ายท่านเทพบุพเพกลับประทานสามีจอมหื่นหมื่นราคะมาให้นางหนึ่งคน ซึ่งในยามแรกนางก็แสนจะลำบากใจทว่าพอพบว่า'ท่านพี่'นั่นร่ำรวยใช่น้อย

หกหนาวถูกตกแต่งให้กับชินหวางแห่งต้าสุ่ยผ่านไปอีกแปดหนาวนางกลับถูกมอบหนังสือหย่าแต่ก็ช่างเถิดคนเช่นนาง'เฉียวปิงเซียว'ล้วนไม่คิดมาก...หย่าแล้วก็ดี...หย่าแล้วช่างดียิ่ง!...

เรื่องราวของพระชายาตกยากเช่นเพ่ยฉิงเซียงสตรีผู้มีนามเป็นแสงแดดอุ่น สบายกับท่านอ๋อง หกเจียงเหวินไถ่บุรุษอาภัพดวงตาบอดสนิท ที่ถูกฮ่องเต้ส่งไปอยู่ไกลถึงชายแดนโดยไร้ทรัพย์สิน มีเพียงที่นาหลายพันหมู่

เมียเด็กก็ต้องเลี้ยงแมวของเมียเด็กยอดยาใจก็ต้องดูแล บัลลังก์หรือก็ต้องกอบกู้เกิดเป็นหานหย่งไท่ไยจึงยากยิ่งนัก!