ทำไมนักเขียนคนอื่นได้เข้าไปในเรื่องที่ตัวเองได้เขียนจนจบรู้เรื่องราวทั้งหมด แต่เธอกลับได้เข้ามาในเรื่องที่เธอยังไม่แม้แต่จะได้เริ่มเขียนด้วยซ้ำ อะไรจะยุ่งยากสำหรับนักเขียนไปกว่าการมีข้อมูลไม่ครบกัน

หญิงสาวที่ใช้ชีวิตปกติมาตลอดยี่สิบห้าปี พึ่งเลิกกับแฟนมาหมาดๆกับต้องตกใจที่ได้รู้ว่าตัวเองตั้งท้องลูกของอดีตแฟน จะให้ไปเรียกร้องขอให้เขากลับมารับผิดชอบเธอกับลูกมันก็ไม่ใช่เรื่อง

ข้าเหรินลู่หลินเกิดใหม่ในโลกผู้ฝึกตน มีชีวิตจนบรรลุเป็นเซียนตั้งแต่เมื่อสามหมื่นปีก่อน ที่ผู้ฝึกตนในตอนนี้เรียกว่ายุคบรรพกาลนั่นแหละ พึ่งจะมารู้ตัวว่าข้าทะลุเข้ามาในหนังสือแถมเนื้อหาก็ลืมไปเกือบหมด

เธอเริ่มตาลายและคอแห้ง เพื่อความปลอดภัยเธอจึงตัดสินใจนั่งลงเพื่อสงบสติอารมณ์ ก่อนจะน้ำตาซึมอย่างหวาดกลัวในที่สุด “อยู่ที่ไหนว่ะเนี่ย”

“ดีนักกูเป็นนางฟ้าพวกมึงไม่ชอบ ดังนั้นหากกูเป็นปีศาจพวกมึงก็อย่าได้โอดโอย” “ความเมตตากูมึงไม่ใยดี ต่อแต่นี้มึงก็จงรับความเกลียดจากกูเถิดอีมะลิ”

ท่านท้าวดรัณภพนาคราชผู้เก่งกาจมากด้วยฤทธิ์ทาเป็นที่เรื่องลือไปทั้งสามโลก ใครเล่าจะรู้ว่าชีวิตครอบครัวของท่านท้าวนั้นวุ้นวายสุดๆจนเป็นที่ซุบซิบนินทาไปทั่วเชิงเขาไกลราช

วูนโจชายหนุ่มสุดอ่อนโยนที่พยายามสู้ชีวิตแต่ชีวิตสู้กลับแรงมาก แต่กลับมีดวงเรื่องคนใครเห็นใครก็รักก็เอ็นดูมาตลอด ดูเหมือนจะใช้โชคของเขาไปจนหมดเมื่ออายุครบยี่สิบห้าปี

เราจากกันทั้งที่ยังรักจุดจบแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้น แล้วสาเหตุจริงๆ อยู่ที่ไหนกันนะทำไมเราจึงเลิกจับมือกันไปเสียแล้วทั้งที่ยังรักกันอยู่ คำถามที่ยังคงวนเวียนแม้แต่ตัวของพวกเราทั้งสองเองก็ตอบไม่ได้

วันนี้ระบบจะขอมาประท้วง ขอเชิญทุกท่านเข้าสู่แคมเปญ ระบบก็มีหัวใจ คิดว่าชีวิตระบบที่คอยออกเควสให้กับโฮส นั้นใช้ชีวิตกันง่ายนักหรือไง