อย่างงี้สินะความรัก ตอนจะเหงาแม่..ก็เหงาโคตรๆ แต่พอแม่..จะมาก็มาให้เลือกทั้งไอ้น้องมัธยมปลายกางเกงน้ำเงินหน้าเหมือนคนรักเก่า กับไอ้เพื่อนเสื้อช็อปหนุ่มวิศวะในวง

ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมชอบอะไรหลายๆ อย่างในตัวเขา ทั้งนัยน์ตาสีน้ำตาล เส้นผมน้ำตาลบอรนซ์ จมูกโด่งแบบชาวตะวันตก ริมผีปากบางเฉียบ ผมชอบเหลือเกินเวลาปลายจมูกโด่งนั้นแตะลงบนแก้ม ก่อนลามไล้ไปตามซอกคอและใบหู

ถ้าเหตุการณ์ทั้งหมดเปรียบเสมือนระยะทาง มันก็คือระยะทางแห่งความเจ็บปวดที่ไม่มีวันสิ้นสุด ช่วงเวลากลางคืนที่ผมคิดถึงเขา คิดถึงอ้อมกอดที่ไม่มีใครแทนที่ได้..ค่ำคืนเหล่านั้นผมจำใจต้องนอนกอดกับความว่างเปล่า

ฟ้าอาจจะมืดมนดั่งวันวาน เธอปวดร้าวมานานแสนนาน แค่ใครหนึ่งคน...ใครสักคนเดินจากไป... ฉันเปรียบเสมือนหนทางยาวไกล เธอเหยียบย่ำไม่เคยสนใจ เธอมองแต่ฟ้า...แต่ไม่เคยก้มหน้ามองพื้นดิน