การเดินทางที่ไม่เคยคาดคิดครั้งที่เกิดในยุคสนธยาวาร การหลงเข้าไปในอาณาแห่งภูต และสุดท้าย... ในยามที่ทิวาใหม่เข้ามาเยือนในหลายขวบปีให้หลัง

เพราะขอบเขตแห่งหัวใจ คืออาณาเขตแห่งความลี้ลับเวิ้งหนึ่ง

เมื่อความละเล็กละน้อยของวันวาน เป็นดั่งบทขับขานของ ‘บันทึก’

อาณาแห่งหนึ่ง ซึ่งสะท้อน วานวันหนหลัง คลาดเคลื่อน หลงไปยัง ที่นั่น เมื่อเส้นเวลาของชะตามาบรรจบ การเผชิญกับเรื่องค้างคาบางสิ่ง จำต้องมีบทสรุป

ด้วยความรำลึกถึงพวกเขาเหล่านั้น ผู้ที่เข้ามาเป็นความ "งดงาม" ของชีวิต

รวมความเรียงใน 'เวิ้งเวลาของกาลเก่า' โดย คิมหันต์วิษุวัต "ถ้อยคำที่ถ่ายทอดยามผลิบาน หนึ่งความทรงจำผ่าน ยามบุปผาโรย"

ความทรงจำบางเรื่อง ก็สำคัญสำหรับคนเพียงบางคน

กาลเวลาไม่ได้สูญหายไปไหน เพียงแต่มันยังคงถูกเก็บไว้ ณ ที่ใดที่หนึ่ง ความทรงจำเป็นสถานที่ๆ ไร้กาลเวลา เมื่อมีดอกไม้เติบโตขึ้นที่นั่น มันจะงดงามอยู่อย่างนั้นตลอดไป...