รวมความเรียงใน 'เวิ้งเวลาของกาลเก่า' โดย คิมหันต์วิษุวัต "ถ้อยคำที่ถ่ายทอดยามผลิบาน หนึ่งความทรงจำผ่าน ยามบุปผาโรย"

อาณาแห่งหนึ่ง ซึ่งสะท้อน วานวันหนหลัง คลาดเคลื่อน หลงไปยัง ที่นั่น เมื่อเส้นเวลาของชะตามาบรรจบ การเผชิญกับเรื่องค้างคาบางสิ่ง จำต้องมีบทสรุป

เพราะขอบเขตแห่งหัวใจ คืออาณาเขตแห่งความลี้ลับเวิ้งหนึ่ง

เมื่อความละเล็กละน้อยของวันวาน เป็นดั่งบทขับขานของ ‘บันทึก’

ความทรงจำบางเรื่อง ก็สำคัญสำหรับคนเพียงบางคน

กาลเวลาไม่ได้สูญหายไปไหน เพียงแต่มันยังคงถูกเก็บไว้ ณ ที่ใดที่หนึ่ง ความทรงจำเป็นสถานที่ๆ ไร้กาลเวลา เมื่อมีดอกไม้เติบโตขึ้นที่นั่น มันจะงดงามอยู่อย่างนั้นตลอดไป...

ด้วยความรำลึกถึงพวกเขาเหล่านั้น ผู้ที่เข้ามาเป็นความ "งดงาม" ของชีวิต