เดิมฉันเป็นนักเขียนไส้แห้ง วันดีคืนดีไม่รู้ว่าเหล่านักอ่านสาปแช่งหรือเปล่า ถึงทำให้ฉันหลุดเข้ามาอยู่ในนิยายตัวเอง แถมอยู่ในร่างตัวร้าย ยิ่งกว่านั้น...จุดจบของนางร้ายคือโดนทรมานจากพระเอกผู้เป็นสามี!

ความรักของหนุ่มสาวเดี๋ยวก็ทะเลาะเดี๋ยวก็ดีกัน มันเป็นเรื่องเรียบง่ายพบเห็นทั่วไป บางครั้งเรื่องของคนสองคนที่อยู่กันดีๆ มักไม่ถูกใจคนอื่นที่เห็น รับไม่ได้ที่เห็นพวกเขามีความสุข? (อยากจะมองบน!?)

"ข้าไม่ใช่คนดี" คำนี้เอ่ยกับคนที่เขาต้องการใช้เป็นเบี้ยหมากดำเนินแผนการ และยิ่งบิดาของนางมีส่วนร่วมกันพรากมารดาไปจากเขา ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ต้องถูกสั่งสอนและถูกพรากสิ่งสำคัญเช่นกัน!? แต่...

องค์หญิงผู้ไม่สำคัญถูกยกให้สนมยศเต๋อเฟย เป็นเพียงเครื่องมือถูกใช้เพื่อเรียกร้องความสนใจจากผู้เป็นพระบิดา จนวันหนึ่งความอบอุ่นจากมือใครสักคนที่เด็กน้อยเฝ้าปรารถนาก็ยื่นช่วยเหลือนางด้วยรอยยิ้ม

เพราะไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร สองพี่น้องจึงต้องตัวติดกันเพื่อดูแลซึ่งกันและกัน และช่วยเป็นหูเป็นตาให้กับท่านยายหน้าตาใจร้าย (ทว่าใจดี) เพื่อปราบปรามเจ้าพวกเห็นแก่ตัว!

ชีวิตบัดซบ ฟื้นมาอีกทีก็หลังคลอดทารกแฝด ผัวก็ทิ้ง! จำอะไรก็ไม่ได้! มองไปรอบกายก็มีแต่ความยากจน! บ้าหรือไร!? ลูกข้าต้องกินต้องดื่มนม จะอยู่อดๆ อยากๆ ได้อย่างไร!? ต้องรวยสิ! แต่ตอนนี้ข้าอยากกินผักกาด...

ป่วยออดๆ แอดๆ แต่ยังไม่ถึงที่ตาย!!! ลืมตาอีกทีกลับอยู่ในร่างของฮองเฮาแห่งต้าเสี่ยน เมียหลวงที่ฮ่องเต้ไม่รัก ไม่โปรด แต่เสือกให้นักพรตเชิญวิญญาณอื่นมาอยู่ในร่างนี้ซะงั้น ไม่รักฮองเฮาแล้วทำทำไม!?!

ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจให้เสวี่ยหยางอ๋อง อ๋องพิการแห่งแคว้นต้าหลางขอพระราชทานสมรสกับคุณหนูหลี่หลันฮวาเป็นชายาเอก เด็กสาวเพิ่งปักปิ่นเลยต้องย้ายมาอยู่วังเสวี่ยหยางอ๋อง ทั้งที่มีงานไม้คาอยู่ในมือ!!!

เพราะการคลุมถุงชนทำให้นางต้องเลี่ยงออกห่างจากเขาทุกครั้ง และเขาผู้เกลียดนางตั้งแต่แรกเห็น ทั้งตั้งกฎเกณฑ์ไม่ให้นางล้ำเส้น แล้วทำไมยิ่งนานวันเขายิ่งเป็นคนทำลายกฎที่เขาตั้งขึ้นมาซะเอง!

ถูกประกาศถอนหมั้นต่อหน้าผู้คนนับร้อยพัน ฉันหรือจะแคร์กับเรื่องเล็กๆ พรรค์นี้ ในเมื่อฉันเกิดบนกองเงินกองทองแสนสุขสบาย ฉันจะอยู่แบบสวยๆ รวยๆ เชิดๆ ให้รู้สึกเสียดายเลยคอยดู!!! ผู้ชายไม่ตายก็หาใหม่ได้!!!

ฉันน่ะ...ยังอยู่ที่เดิมเสมอ ไม่ก้าวถอยหลัง แต่จะก้าวไปข้างหน้า...วันนี้ฉันก้าวหานาย 1 ก้าว อีกวัน 2 ก้าว อีกวัน 3 ก้าว แล้วมันจะเป็นแบบนี้ทุกวันจนฉันยืนเคียงข้างนาย ...หากไม่เหลือที่ว่างแล้วล่ะก็...